ΑΠΟΨΕ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΦΙΛΟΥΣ

Περίληψη

εκέμβριος 2008: Πορείες και συνθήματα. Μια μεγάλη φωτιά σε μια μεγάλη σχολή. Και μια φράση εκτοξεύεται με δύναμη: "Απόψε δεν έχουμε φίλους".
Οκτώβριος 1981-1989: Ένας ανυποψίαστος -μα αποφασισμένος- ιστορικός ερευνά το απαγορευμένο θέμα των δωσίλογων και τις γερμανοφασιστικές οργανώσεις στην πόλη της Θεσσαλονίκης.
Από παντού, πέφτουν να τον φάνε.
1934-1944: Ναζιστική Γερμανία, κατεχόμενη Θεσσαλονίκη. Εβραίοι, Έλληνες, Γερμανοί. Μαυραγορίτες, κατηχητικά, φυλακές και συσσίτια. Προδότες και πατριώτες.
Ένα μυθιστόρημα για τρεις γενιές Ελλήνων που προσπαθούν να ζήσουν τη ζωή τους, την ώρα που η Ιστορία δείχνει τα δόντια της.
Γονείς και παιδιά, φοιτητές, μαθητές, πανεπιστημιακοί δάσκαλοι, μπακάληδες και αλάνια, γιαγιάδες και υπάλληλοι, συνδικαλιστές και ουδετερόφιλοι μαθαίνουν μια και καλή πως πρώτα κοιτάς που χύθηκε το αίμα σου και ύστερα διαλέγεις πλευρά.
Ποια είναι η σωστή και ποια η λάθος απόφαση, όταν ο κόσμος γύρω καίγεται;
Πώς τσακίζεται η θεωρία στην πράξη;
Και ποιος μας βεβαίωσε παρακαλώ, πως αυτή η χώρα ποτέ δεν πεθαίνει; (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«[Το μυθιστόρημα] δεν σχηματοποιεί, δεν προσφέρει ερμηνείες, ούτε αναζητάει ευθύνες. Ιχνογραφεί ανθρώπους (ανάμεσα στους οποίους και ορισμένες γενναιότατες μανάδες και γιαγιάδες, που υποστηρίζουν με παραδετγματτκή αυτοθυσία τα παιδιά τους), απετκονίζει τις περιπέτειές τους - και αφήνει τον καθένα να βγάλει τα συμπεράσματά του» (Ελισάβετ Κοτζιά, "Η Καθημερινή")
«[...] Η Νικολαΐδου, με ζηλευτή οικονομία έκφρασης κατορθώνει μια δύσκολη αφηγηματική σύνθεση, η οποία καλύπτει χρονικά μισόν αιώνα νεότερης ελληνικής Ιστορίας, μοιράζει την προσοχή της σε πολύ διαφορετικούς ανθρώπους διαφορετικών γενεών και συμπλέκει με πειστικό τρόπο τις τύχες τους σ' έναν μύθο-σχόλιο για τις σχέσεις Ιστορίας, πολιτικής ταυτότητας και προσωπικού ήθους στην ειδική περίπτωση της σύγχρονης ελληνικής εμπειρίας» (Δημοσθένης Κούρτοβικ, "Τα Νέα")