ΧΑΙΡΕ ΠΕΤΡΑ

Περίληψη

Γέρασε η ξηρασία, αργοπεθαίνει. Είναι ζωή. Δεν είναι θάνατος. Ό,τι γεννιέται είναι ζωή. Ό,τι πεθαίνει δεν είναι θάνατος.

Όχι, δε θα πάρω άλλη αγορά. Μου φτάνουν τόσοι αιώνες. Έρχομαι από δρόμο μακρύ. Θα πάω πίσω, ίσαμε την πηγή. Εκεί απ' όπου ξεκίνησα για να ξανάρθω. Εγώ το σύννεφο, εγώ και η βροχή. Εγώ το χώμα, το νερό.


"Περπατώ αργά, διστακτικά. Κεφάλι σκυφτό, ώμοι κατεβασμένοι. Φτάνω στη στροφή του δρόμου. Η πινακίδα του δείχνει σταθερά την επικίνδυνη ζώνη. Το βήμα μου γίνεται ακόμα πιο αργό, ακόμα πιο διστακτικό.
Βρέχει πάλι απόψε, όπως κάθε φορά. Με ραπίζουν τα βλέμματα της βροχής. Αδιάκριτα, επιτιμητικά, απειλητικά ξεπηδούν μέσα από γρίλιες παραθύρων, από κατεβασμένα στορ ή από τα μάτια των περαστικών. Ανοίγω την ομπρέλα μου. Έχει τα χρώματα της αγωνίας, τη σκιά του φόβου, τη δειλία της ντροπής.
Παίρνω μια βαθιά ανάσα κι επιταχύνω αποφασιστικά το βήμα μου. Χώνομαι στο σπίτι του πατέρα όσο πιο κρυφά μπορώ. Επιτέλους ανακουφίζομαι.
Αφήνω την ομπρέλα μου στην άκρη. Έχω λίγο καιρό μέχρι να ξαναβγώ από το σπίτι. Τώρα θα αφεθώ στη μαγεία της μυστικής μας συνάντησης. Έξω ο κόσμος ξένος, άφιλος. Εμείς δύο σε ένα.
Γύρισες, πατέρα. Σ' είδα στον ύπνο μου χθες τα ξημερώματα. Φιγούρα ψηλόλιγνη, απόκοσμη, ρευστή. Πάντα μια τρυφερή απόκλιση. Μια ανορθογραφία που ξαφνιάζει. Ήσουν στο σπίτι μας.
Γύρισες λοιπόν. Μ' άλλο πρόσωπο. Μ' άλλα ρούχα. Ήρθες ξανά. Ποτέ δεν έφυγες. Μου 'στειλες μ' άσπρο περιστέρι το μυστικό κλειδί. Το έλαβα. Το πήρα. Σ' ευχαριστώ. Μη φοβάσαι. Δε θα φύγω λαβωμένη στις πεδιάδες της Ευρώπης, στις αχανείς εκτάσεις της Αμερικής. Θα μείνω. Όλα από την αρχή. Ξανά. Θα ξεκλειδώσω. Θα ξεκλειδώσω κι ύστερα θα φύγω. Ήρθα για να φύγω, πατέρα. Θ' αντέξω. Μη φοβάσαι. Ακόμα και την ταπείνωση θ' αντέξω. Γιατί τώρα η ταπείνωση στάζει "ία και συλλαβές από χαμένες λέξεις"…".

Είναι η μετουσίωση που απαιτεί τις επιστροφές της. Την αναπαράστασή της.
Μήπως άλλωστε αυτά δεν είναι το χώμα που πατάς; Από κει δεν ξεκινάς το παρθενικό σου ταξίδι