ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΡΩΣΙΚΟΥ ΔΙΗΓΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟΥ
Εκδότης Πλέθρον , ISBN 9789603481492
Στη μεσοπολεμική Ρωσία το διήγημα αναπτυσσόταν παράλληλα με τη νουβέλα και το μυθιστόρημα, όμως, λόγω της μικρής έκτασής του είχε μεγαλύτερη πολυμορφία, οξύτητα θεμάτων και προβληματισμού. Μέσα από τα διηγήματα της δεκαετίας του '20 και της δεκαετίας του '30 παρουσιάζεται ένα πανόραμα της χώρας, με τις αλλαγές στην κοινωνική δομή και τις συμπεριφορές, με τους ηρωισμούς, τα λάθη, την ευτυχία και τη δυστυχία της. Αν δεν υπήρχαν τα διηγήματα αυτά θα είχαμε πολύ πιο φτωχή αντίληψη για εκείνη την ηρωική, όσο και τραγική εποχή, που τη σημάδεψαν οι απώλειες κι οι δυσκολίες, αλλά και η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Κάθε χρόνος που περνούσε είχε το δικό του πρόσωπο, τη δική του οντότητα, δεν έμοιαζε με τον προηγούμενο. Η πένα των διηγηματογράφων κατέγραψε με ανεπανάληπτο τρόπο την τριετία του Εμφυλίου, τον μετασχηματισμό της ρωσικής κοινωνίας και την κολεκτιβοποίηση της αγροτικής οικονομίας. Κατέγραψε τον τρόπο που το παλιό έδινε τόπο στο καινούριο, τους χαρακτήρες και τη συμπεριφορά των ανθρώπων που προσπάθησαν να προσαρμοστούν και να βρουν τη θέση τους στις νέες συνθήκες.
Την ίδια εποχή, και κυρίως τη δεκαετία του '20, μεγάλη άνθιση γνωρίζει η πολιτική και κοινωνική σάτιρα. Αντικείμενό της γίνεται η δημαγωγία, η δωροδοκία, η κολακεία, ο κομφορμισμός, η υποκρισία.
Η "Ανθολογία ρώσικου διηγήματος του Μεσοπολέμου" παρουσιάζει μια επική εικόνα μιας κοινωνίας που μετασχηματίζεται, μια ολοκληρωμένη εικόνα της κοινωνικής και πνευματικής ζωής της εποχής. Είναι ένα πανόραμα της Ρωσίας που αλλάζει.
Περίληψη
Στη μεσοπολεμική Ρωσία το διήγημα αναπτυσσόταν παράλληλα με τη νουβέλα και το μυθιστόρημα, όμως, λόγω της μικρής έκτασής του είχε μεγαλύτερη πολυμορφία, οξύτητα θεμάτων και προβληματισμού. Μέσα από τα διηγήματα της δεκαετίας του '20 και της δεκαετίας του '30 παρουσιάζεται ένα πανόραμα της χώρας, με τις αλλαγές στην κοινωνική δομή και τις συμπεριφορές, με τους ηρωισμούς, τα λάθη, την ευτυχία και τη δυστυχία της. Αν δεν υπήρχαν τα διηγήματα αυτά θα είχαμε πολύ πιο φτωχή αντίληψη για εκείνη την ηρωική, όσο και τραγική εποχή, που τη σημάδεψαν οι απώλειες κι οι δυσκολίες, αλλά και η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Κάθε χρόνος που περνούσε είχε το δικό του πρόσωπο, τη δική του οντότητα, δεν έμοιαζε με τον προηγούμενο. Η πένα των διηγηματογράφων κατέγραψε με ανεπανάληπτο τρόπο την τριετία του Εμφυλίου, τον μετασχηματισμό της ρωσικής κοινωνίας και την κολεκτιβοποίηση της αγροτικής οικονομίας. Κατέγραψε τον τρόπο που το παλιό έδινε τόπο στο καινούριο, τους χαρακτήρες και τη συμπεριφορά των ανθρώπων που προσπάθησαν να προσαρμοστούν και να βρουν τη θέση τους στις νέες συνθήκες.
Την ίδια εποχή, και κυρίως τη δεκαετία του '20, μεγάλη άνθιση γνωρίζει η πολιτική και κοινωνική σάτιρα. Αντικείμενό της γίνεται η δημαγωγία, η δωροδοκία, η κολακεία, ο κομφορμισμός, η υποκρισία.
Η "Ανθολογία ρώσικου διηγήματος του Μεσοπολέμου" παρουσιάζει μια επική εικόνα μιας κοινωνίας που μετασχηματίζεται, μια ολοκληρωμένη εικόνα της κοινωνικής και πνευματικής ζωής της εποχής. Είναι ένα πανόραμα της Ρωσίας που αλλάζει.
Πληροφορίες προϊόντος
- Συγγραφέας Sobolev, Leonid Sergeevič,Gorkij, Maksim,Ehrenburg, Ilya grigoryevich,Kataev, Valentin Petrovich,Kuprin, Aleksandr Ivanovich,Tsvetaeva, Ivanovna Marina,Tėffi, N. A. (Nadezhda Aleksandrovna),Veresajev, Vikentij Vikentjevič,Romanov, Panteleimon Sergeyevich, 1884-1938,Neverov, Alexandr Sergeevich,Zamyatin, Yevgeny,Pilnyak, Boris,Nabokov, Vladimir,Babel, Isaac,Kozyrev, Mikhail,Gumilev, Nikolai Stepanovich,Grossman, Vasily Semyonovich,Andreev, Vas.,Grin, Aleksandr,Ilf, Ilya,Bulgakov, Michail Afanasjevic,Doroshevich, Vlas Mikhaĭlovich,Tarkovskij, Arsenij, 1907-1989,Buchov, Arkadij Sergejevič,Averchenko, Arkady,Zoshchenko, Mikhail Mikhailovich,Zorich, Alexander,Lavrenev, Boris,Bunin, Ivan,Petrov, Yevgeny,Kozhevnikov, Alekseĭ Venediktovich,Kataev, Ivan Ivanovich,Serafimovic, Aleksandr
- Eκδότης Πλέθρον
- Μεταφραστής Ραχματούλινα, Τάνια
- Ανθολόγος Ραχματούλινα, Τάνια
- ISBN 9789603481492
- Κωδικός Ευριπίδη 010000009037
- Έτος κυκλοφορίας 2005
- Σελίδες 362
- Διαστάσεις 21χ14
- Βάρος 569 gr
Sobolev, Leonid Sergeevič
Συγγραφέας
Ο Λεονίντ Σόμπολιεφ (1898-1971) γεννήθηκε στο Ιρκούτσκ. Σπούδασε σε Ναυτική Σχολή κι από το 1918 υπηρέτησε στον Ερυθρό Στόλο. Στη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου ήταν πολεμικός ανταποκριτής. Από το 1957 μέχρι το 1970 διετέλεσε πρόεδρος της Ένωσης Σοβιετικών Συγγραφέων. Τα πρώτα του διηγήματα δημοσιεύτηκαν το 1926. Κυρίαρχο θέμα στο έργο του είναι το πολεμικό ναυτικό. Τα πιο γνωστά του έργα είναι το μυθιστόρημα "Γενική επιδιόρθωση" (1932), ή συλλογή διηγημάτων "Η ναυτική ψυχή" (1942), πού τιμήθηκε με το κρατικό βραβείο της ΕΣΣΔ το 1943, καθώς και ή νουβέλα "Η πράσινη ακτίνα" (1954).
Gorkij, Maksim
Συγγραφέας
Ο Μαξίμ Γκόρκυ (ψευδώνυμο του Αλεξέι Μαξίμοβιτς Πεσκώφ) γεννήθηκε το 1868 στο Νίζνι-Νόβγκοροντ. Από το 1875 έως το 1893 άσκησε πολλά και διάφορα επαγγέλματα, αποκτώντας έτσι μια τεράστια πείρα των ανθρώπων και της ζωής, την οποία χρησιμοποίησε ήδη από τα πρώτα του κείμενα. Πρωτοεμφανίστηκε στο λογοτεχνικό χώρο με τη νουβέλα "Μακάρ Τσουντρά" το 1892. Ακολούθησαν τα έργα του "Η γριά Ιζεργκίλ", "Τσελκάς", "Είκοσι έξι και μία", "Βάριενκα Ολέσοβα", "Φομά Γκαρντέγιεφ", "Τα παιδικά μου χρόνια", "Τα πανεπιστήμιά μου" κ.ά. Μεταξύ των ετών 1907-1908 εκδόθηκε το μυθιστόρημά του "Η μάνα", που αποτέλεσε και τη βάση για το σενάριο της ομώνυμης κλασικής ταινίας του σοβιετικού κινηματογράφου. Η διεθνής απήχησή του επιβεβαιώθηκε και με τα θεατρικά έργα του που ακολούθησαν. Πασίγνωστα είναι τα έργα "Οι μικροαστοί", "Οι εχθροί", "Στο βυθό", "Οι παραμεριστές" κ.ά. Η σύλληψή του κατά την επανάσταση του 1905 προκάλεσε κύμα διαμαρτυριών σ' ολόκληρο τον κόσμο. Μετά την απελευθέρωσή του εγκαταστάθηκε στο Κάπρι της Ιταλίας. Το 1921, φεύγει από τη Ρωσία για να ζήσει στη Γερμανία και στο Σορέντο της Ιταλίας απ' όπου επιστρέφει, οριστικά πλέον, στην τότε Σοβιετική Ένωση το 1928. Καθιερώθηκε ως πρωτεργάτης της νέας σοβιετικής λογοτεχνίας και πέθανε στη Μόσχα το 1936.
Ehrenburg, Ilya grigoryevich
Συγγραφέας
Ο Ιλιά Έρενμπουργκ γεννήθηκε στις 27 Αυγούστου του 1891 στο Κίεβο της Ουκρανίας από Εβραίους γονείς. Όταν ήταν πέντε χρόνων, η οικογένειά του μετακόμισε στη Μόσχα. Επαναστάτης ως έφηβος, φίλος με τον επαναστάτη Νικολάι Μπουχάριν, φυλακίστηκε για πέντε μήνες από το τσαρικό καθεστώς και το 1908 μετανάστευσε στο Παρίσι. Εκεί γνωρίστηκε με τον Λένιν αλλά και με μεγάλους καλλιτέχνες, όπως ο Πικάσσο και ο Μοντιλιάνι, εκεί πρωτοέγραψε ποίηση επηρεασμένος κυρίως από τον Βερλαίν και τον Μπαλμόν. Ως πολεμικός ανταποκριτής κάλυψε το ξέσπασμα της Οκτωβριανής Επανάστασης, με αντι-μπολσεβικική οπτική. Από το 1921 ως το 1924 έζησε στο Βερολίνο και στο Βέλγιο. Το πρώτο του μυθιστόρημα "Οι υπέροχες περιπέτειες του Ιουλίου Γιουρενίτο και των μαθητών του" έκανε αίσθηση, πολλοί τον χαρακτήρισαν μηδενιστή. Από το 1925, έχοντας ήδη γράψει αρκετά έργα, ο Έρενμπουργκ βρέθηκε να πηγαινοέρχεται από το Παρίσι στη Μόσχα ως απεσταλμένος σοβιετικών εφημερίδων. Κάλυψε τον Ισπανικό Εμφύλιο για λογαριασμό της Ιζβέστια και γνωρίστηκε με τον Χέμινγουεϊ. Η ναζιστική εισβολή στη Σοβιετική Ένωση τον βρήκε στη Μόσχα ως συντάκτη διάπυρων προπαγανδιστικών κομμουνιστικών και πολεμικών κειμένων. Μεταπολεμικά έγραψε πλήθος μυθιστορημάτων, όπως "Η καταιγίδα" (1949), "Το ένατο κύμα" (1952), "Το λιώσιμο των πάγων / Αλλαγή εποχής" (1954), τα οποία συχνά δοκίμασαν τα όρια της σοβιετικής λογοκρισίας. Παρ' όλα αυτά, ο Έρενμπουργκ διατήρησε άριστες σχέσεις με την ανώτατη ιεραρχία. Πραγματοποίησε πολλά ταξίδια σε όλο τον κόσμο. Βρέθηκε στον Καναδά, στις ΗΠΑ, στη Χιλή, στην Ιαπωνία και στην Κίνα. Ο Έρενμπουργκ έζησε μια πολυτάραχη ζωή, γεμάτη αντιθέσεις, τέτοιες που οι σύγχρονοί του δεν τις κατανόησαν ποτέ πλήρως. Κατηγορήθηκε κατά καιρούς για καιροσκοπισμό, αφορμή στάθηκαν οι συμβιβασμοί που χρειάστηκε να κάνει στο πλαίσιο των αρκετών ιδιαιτεροτήτων και παραδόξων του νεοσύστατου σοβιετικού κράτους, υπήρξε όμως συχνά θαρραλέος επικριτής του Στάλιν και άλλων ανώτατων στελεχών. Έντονες συζητήσεις πυροδότησε κατά καιρούς η φημολογούμενη συγγραφή προπαγανδιστικού πολεμικού φυλλαδίου που προέτρεπε στη βία κατά παντός Γερμανού. Η ύπαρξη του φυλλαδίου δεν επιβεβαιώθηκε ποτέ, η φήμη δε αποδόθηκε από πολλούς ιστορικούς στη ναζιστική προπαγάνδα της οποίας ο Έρενμπουργκ, λόγω της φήμης του, πολλές φορές αποτέλεσε στόχο. Παρά τις όποιες αντιπαραθέσεις γύρω από το όνομα του, ο Ιλιά Έρενμπουργκ είναι γνωστός για τα λογοτεχνικά του έργα, ιδιαίτερα την αυτοβιογραφία του ("Άνθρωποι, Χρόνια, Ζωή [1960-1965]"), στην οποίοι, ιστορικοί και βιογράφοι βρήκαν πολύτιμες πληροφορίες για τα έργα και τις ημέρες σημαντικών προσωπικοτήτων. Επιπλέον, ο Έρενμπουργκ εξέδωσε σε συνεργασία με τον Βασίλι Γκρόσμαν το "Μαύρο Βιβλίο", ένα πόνημα με τις μαρτυρίες επιβιωσάντων Εβραίων του Ολοκαυτώματος στη Σοβιετική Ένωση και στην Πολωνία. Ο Έρενμπουργκ τιμήθηκε με το βραβείο Στάλιν το 1942 και το 1948, καθώς και με το διεθνές Βραβείο Λένιν το 1952. Από το 1950 ως το 1967 ήταν αντιπρόεδρος του Παγκοσμίου Συμβουλίου Ειρήνης. Διετέλεσε, επίσης, αντιπρόεδρος του Ανωτάτου Σοβιέτ της Σοβιετικής Ένωσης. Πέθανε στις 31 Αυγούστου του 1967.
Kataev, Valentin Petrovich
Συγγραφέας
Βαλεντίν Κατάγιεφ (1897-1986). Γεννήθηκε στην Οδησσό. Ο πατέρας του ήταν δάσκαλος. Το 1914 εγκατέλειψε το γυμνάσιο για να πάει εθελοντής στον πόλεμο. Έγραψε διηγήματα, μυθιστορήματα, θεατρικά έργα. Στα πρώτα του διηγήματα είναι φανερή η επίδραση του Μπούνιν. Τα έργα που έγραψε στη δεκαετία του '30 -"Εμπρός!", "Μοναχικό πανί ασπρίζει", "Χειμωνιάτικος αέρας" κ.ά.- θεωρούνται από τα αντιπροσωπευτικότερα και τα καλύτερα δείγματα του σοσιαλιστικού ρεαλισμού.
Kuprin, Aleksandr Ivanovich
Συγγραφέας
Alexander Cuprin: (26 Αυγούστου 1870 - 25 Αυγούστου 1938). Γεννήθηκε στην πόλη Ναροφτσάτε της επαρχίας της Πένζας από φτωχή οικογένεια υπαλλήλων. Ο πατέρας του ξεπεσμένος αριστοκράτης, η μητέρα του ταταρικής καταγωγής. Τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια ο Κουπρίν τα πέρασε στη Μόσχα, όπου πήγε με τη μητέρα του, μετά το θάνατο του πατέρα του. Μέχρι τα 23 του υπηρετεί ως στρατιωτικός, εγκαταλείπει όμως τη στρατιωτική καριέρα, εγκαθίσταται στο Κίεβο κι αφιερώνεται στη λογοτεχνία. Το 1893 δημοσιεύει τις πρώτες του νουβέλες. Το 1901 εγκαθίσταται στην Πετρούπολη, όπου γράφει μερικά από τα σημαντικότερά του έργα ("Βραχιόλι από ρόδια", "Το ποτάμι της ζωής", "Γκαμπρίνους" κ.ά.). Αμέσως μετά τον Οκτώβρη, εργάζεται μαζί με τον Γκόρκι στις εκδόσεις "Παγκόσμια Λογοτεχνία". Έκανε μεταφράσεις και ήταν μέλος πολλών λογοτεχνικών ενώσεων. Και ξαφνικά, το φθινόπωρο του 1919, εγκατέλειψε την πατρίδα του, πηγαίνοντας στην αρχή στη Φινλανδία και μετά στη Γαλλία. Στο έργο του, αλλά και γενικά στη ζωή του, η περίοδος της εξορίας έπαιξε πολύ τραγικό ρόλο. Η απομάκρυνσή του από την πατρίδα του υπήρξε καταστροφική. Το έριξε στο ποτό. Τα έργα του αυτής της περιόδου -και ως στυλ και ως φιλοσοφία- διαφέρουν πολύ από όσα έγραψε πριν την Επανάσταση. Κεντρική ιδέα η νοσταλγία για ένα αφηρημένο ιδεώδες της ζωής και μια μελαγχολική ματιά στο παρελθόν. Γράφει παραμύθια, θρύλους, νουβέλες φαντασίας. Στο Παρίσι ζει μέσα στη φτώχεια. Την άνοιξη του 1937, βαριά άρρωστος με καρκίνο, επιστρέφει στην πατρίδα του, όπου και πεθαίνει στο Λένινγκραντ, τον Αύγουστο του 1939.
Tsvetaeva, Ivanovna Marina
Συγγραφέας
Η ρωσίδα ποιήτρια Μαρίνα Τσβετάγιεβα (1892-1941) γεννήθηκε στη Μόσχα. Εξέδωσε την πρώτη της ποιητική συλλογή το 1910 και λίγο αργότερα εγκατέλειψε τις εγκύκλιες σπουδές της και παντρεύτηκε τον Σεργκέι Έφρον. Το 1922, δηλώνοντας την αντίθεσή της στην Οκτωβριανή Επανάσταση, εγκατέλειψε την πατρίδα της και έως το 1939 έζησε στο εξωτερικό. Όταν επέστρεψε στη Σοβιετική Ένωση, η κόρη της φυλακίστηκε, ο άντρας της εκτελέστηκε και η ίδια τελικά αυτοκτόνησε.
Tėffi, N. A. (Nadezhda Aleksandrovna)
Συγγραφέας
Τέφφυ (1872-1952). (Ψευδώνυμο τής Ναντιέζντα Μπουτσίνσκαγια Λοχβίτσκαγια). Γεννήθηκε στην επαρχία Βολίνσκαγια από αριστοκρατική οικογένεια. Συνεργάστηκε με πολλά έντυπα, γράφοντας ποιήματα, χιουμοριστικά διηγήματα και χρονογραφήματα που είχαν μεγάλη απήχηση. Υπήρξε μόνιμη συνεργάτρια του περιοδικού "Σατιρικόν", που εξέδιδε ο Αρκάντι Αβιέρτσενκο. Έγραψε επίσης κριτικές και θεατρικά έργα. Δεν συμφωνούσε με την Οκτωβριανή Επανάσταση, κι έτσι το 1920 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, οπού συνέχισε να συνεργάζεται με εφημερίδες και περιοδικά των Ρώσων εμιγκρέδων. Στα χρονογραφήματα της έγραφε για το ποσό στερούνταν προοπτικής ή ζωή και ή δημιουργία των συμπατριωτών της μακριά από την πατρίδα τους. Τις δεκαετίες του '20 και του '30 ή Τέφφυ ήταν μια από τις πιο δημοφιλείς συγγραφείς μεταξύ των Ρώσων αυτοεξόριστων. Στα έργα της το αστείο περιπλέκεται με το δραματικό. Έγραφε για τους κουρασμένους, γερασμένους, μοναχικούς ανθρώπους, για αξιωματικούς πού είχαν γίνει οδηγοί ταξί, για γκριζομάλληδες ανθρώπους πού είχαν γίνει "παιδιά για όλες τις δουλειές" σε μπακάλικα κι άλλου. Τα βιβλία της "Η μαύρη Ίριδα" (1921) καί "Έτσι ζούσαμε" (1922), τα οποία εκδόθηκαν στη Στοκχόλμη, αποκαλύπτουν όχι μόνο το είρωνικό-σατιρικό ταλέντο της άλλα και το εσωτερικό της δράμα. Εξέδωσε, συνολικά, γύρω στα 30 βιβλία -τα μισά απ' αυτά μετά το 1920. Η Τέφφυ δεν κράτησε ποτέ αρνητική στάση προς τη Σοβιετική Ένωση, ωστόσο δεν επέστρεψε ποτέ. Τα τελευταία χρόνια της ζωής της τα πέρασε πάμφτωχη και απομονωμένη.
Veresajev, Vikentij Vikentjevič
Συγγραφέας
Βικέντι Βερεσάγιεφ (1867-1945) (Το πραγματικό του επίθετο ήταν Σμιντόβιτς). Πεζογράφος, δοκιμιογράφος, κριτικός, θεωρητικός της λογοτεχνίας, μεταφραστής της "Ιλιάδας" και της "Οδύσσειας". Γεννήθηκε στην Τούλα από πατέρα Πολωνό και μητέρα Ρωσίδα. Ο πατέρας του ήταν πολύ γνωστός κι αγαπητός γιατρός στην Τούλα. Αφού πήρε το πτυχίο του από την Ιστορικο-Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου της Πετρούπολης, αποφάσισε να σπουδάσει και γιατρός, γιατί πίστευε ότι η άσκηση της Ιατρικής θα του επέτρεπε να εμπλουτίσει τις γνώσεις του για τον άνθρωπο και τη ζωή των διαφόρων στρωμάτων του λαού. Σύντομα όμως εκδιώχθηκε από την κλινική όπου δούλευε, λόγω των πολιτικών του πεποιθήσεων, και εξορίστηκε. Εμφανίζεται στα γράμματα το 1885 μέ ένα ποίημα, ο ίδιος όμως θεωρεί αρχή της λογοτεχνικής του παρουσίας το διήγημα "Το αίνιγμα" (1887). Τα πρώτα του έργα έχουν θέμα τους διανοούμενους της εποχής του, τον πόθο τους να αλλάξουν τη ζωή, να την κάνουν πιο ανθρώπινη, καθώς και τις αυταπάτες και το ρομαντισμό τους ως προς τα μέσα και τους τρόπους με τους οποίους θα επέφεραν τις κοινωνικές αλλαγές. Ο Βερεσάγιεφ είναι από τους πρώτους Ρώσους συγγραφείς που προσπαθεί, στο διήγημά του "Η επιδημία" (1897), να απεικονίσει τον μαρξισμό ως κίνημα. Στα τέλη της δεκαετίας του '90 γράφει νουβέλες και διηγήματα με κεντρικούς χαρακτήρες εργάτες και αγρότες, περιγράφοντας τη σκληρή ζωή τους. Συμμετείχε στον Ρωσοϊαπωνικό πόλεμο του 1904-1905 ως στρατιωτικός γιατρός, και τις εντυπώσεις του τις κατέγραψε στον κύκλο "Διηγήματα του πόλεμου" (1913), όπου ο πόλεμος παρουσιάζεται σαν ένα φοβερό σφαγείο. Μετά την Επανάσταση γράφει μια σειρά από μυθιστορήματα και διηγήματα, αφιερωμένα στο θέμα: διανοούμενοι και επανάσταση. Παράλληλα, μεταφράζει Όμηρο, Ησίοδο, εκδίδει μια συλλογή με τίτλο "Έλληνες ποιητές", συλλέγει υλικό και γράφει ένα βιβλίο για τον Πούσκιν κι ένα για τον Γκόγκολ, παρουσιάζοντάς τους όπως ήταν στην καθημερινή τους ζωή.
Romanov, Panteleimon Sergeyevich, 1884-1938
Συγγραφέας
Παντελεήμων Ρομάνοφ (1884-1938). Γεννήθηκε στό χωριό Πετρόφσκογιε από οικογένεια μικροϋπαλλήλου. Γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Μόσχας, αλλά δεν την τελείωσε. Η εφημερίδα "Ρούσχαγια μίσλ" δημοσιεύει το 1901 το πρώτο του διήγημα, "Ό πατέρας Φιόντορ". Έγραψε διηγήματα, θεατρικά έργα και μυθιστορήματα. Το παράδοξο ήταν πώς, ενώ τα βιβλία του ήταν πολύ δημοφιλή μεταξύ των αναγνωστών, ή κριτική του καταλόγιζε πλήθος αδυναμίες. Κατηγορήθηκε ακόμα ως νοσταλγός της πατριαρχικής Ρωσίας, ότι με τά έργα του προωθούσε την αναβίωση της "αστικής νοοτροπίας", κι ότι τα διηγήματα του δεν είχαν καμιά αξία, πώς ήταν απλές φωτογραφίες. Ακόμα κι ο Μαγιακόφσκι τον ειρωνεύτηκε σε κάποιο ποίημα του. Βέβαια, σήμερα ο Π. Ρομάνοφ έχει δικαιωθεί. Η κριτική του έχει αναγνωρίσει το μεγάλο διεισδυτικό ταλέντο του, την ικανότητα να διακρίνει τα τυπικά, τα χαρακτηριστικά στοιχεία της ζωής, τις λεπτομέρειες, τις λεπτές γραμμές. Η περιγραφή αυτού πού είδε, ή σκιαγράφηση του, για το συγγραφέα σήμαινε πρωταρχικά να ανακαλύψει και να αποκαλύψει την ουσία του.
Neverov, Alexandr Sergeevich
Συγγραφέας
Αλεξάντρ Νιεβέροφ (1886-1923). Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα το 1906 με ένα διήγημα. Στη δεκαετία του '20 ήταν πολύ δημοφιλής. Οι συλλογές διηγημάτων του εκδίδονταν η μία μετά την άλλη. "Η Μαριώ η μπολσεβίκα" έχει ανθολογηθεί πολλές φορές.
Zamyatin, Yevgeny
Συγγραφέας
Ο Γιεβγκένι Ιβάνοβιτς Ζαμιάτιν (1 Φεβρουαρίου, 1884 - 10 Μαρτίου, 1937) ήταν ένας ρώσος συγγραφέας, περισσότερο γνωστός για το μυθιστόρημά του 1921 "Εμείς", μια ιστορία δυστοπίας του μέλλοντος που επηρέασε το "1984" του Τζορτζ Όργουελ , το "Anthem" της Ayn Rand, το "The Dispossessed" της Ursula Le Guin και, έμμεσα, τον Κουρτ Βόνεγκατ στο έργο του "Ο πιανίστας". Ο Ζαμιάτιν γεννήθηκε στο Λεμπεντιάν, διακόσια μίλια νότια της Μόσχας. Ο πατέρας του ήταν ρώσος ορθόδοξος ιερέας και δάσκαλος, και η μητέρα του μουσικός. Σπούδασε ναυπηγός μηχανικός στην Αγία Πετρούπολη από το 1902 μέχρι το 1908, περίοδο κατά την οποία προσχώρησε στους Μπολσεβίκους. Συνελήφθηκε στην διάρκεια της Ρωσικής Επανάστασης του 1905 και εξορίστηκε, αλλά επέστρεψε στην Αγία Πετρούπολη όπου έζησε παράνομα πριν φύγει για την Φινλανδία το 1906 για να ολοκληρώσει τις σπουδές του. Μετά την επιστροφή του στην Ρωσία άρχισε να γράφει λογοτεχνία επιστημονικής φαντασίας ως χόμπι. Συνελήφθηκε και εξορίστηκε για δεύτερη φορά το 1911, αλλά αμνηστεύθηκε το 1913. Το έργο του "Uyezdnoye" (Μια επαρχιακή ιστορία) το 1913, που σατίριζε την ζωή σε μια μικρή ρωσική πόλη, του έδωσε μια μικρή φήμη. Το επόμενο χρόνο δικάστηκε για δυσφήμηση του στρατού στην ιστορία του "Na Kuhlihchkakh". Συνέχισε να συνεισφέρει άρθρα σε διάφορες σοσιαλιστικές εφημερίδες. Μετά την αποφοίτησή του ως ναυπηγός μηχανικός, εργάστηκε στο αντικείμενό του τόσο στην χώρα του όσο και στο εξωτερικό. Το 1916 τον έστειλαν στην Αγγλία για να επιβλέψει την κατασκευή ενός παγοθραυστικού στο ναυπηγεία του Walker και Wallsend ενώ ζούσε στο Newcastle upon Tyne. Εκεί έγραψε το "The Islanders", σατιρίζοντας την Αγγλική ζωή, και το παρακολούθημα του "A Fisher of Men", που και τα δύο δημοσιεύτηκαν μετά την επιστροφή του στην Ρωσία στα τέλη του 1917. Μετά την ρωσική επανάσταση του 1917 ο Ζαμιάτιν εξέδωσε μερικά περιοδικά, έδωσε διαλέξεις για το γράψιμο, και δούλεψε σε ρωσικές μεταφράσεις των έργων του Τζακ Λόντον, του O. Henry, του Χ. Τζ. Γουέλς, και άλλων. Ο Ζαμιάτιν υποστήριξε την Οκτωβριανή Επανάσταση, αλλά αντιτάχθηκε στο σύστημα της λογοκρισίας που εφάρμοσαν οι Μπολσεβίκοι. Τα έργα του υπήρξαν ολοένα και περισσότερο κριτικά για το καθεστώς. Αυτή η στάση του δυσκόλεψε πολύ την θέση του. Τελικά τα έργα του απαγορεύτηκαν και δεν του επιτράπηκε να ξαναεκδώσει, ιδιαίτερα μετά την δημοσίευση του Εμείς σε ένα ρωσικό περιοδικό του εξωτερικού το 1927. Εκτός από το "Εμείς", ο Ζαμιάτιν έγραψε επίσης μια σειρά από σύντομες ιστορίες, με την μορφή του παραμυθιού, που αποτελούσαν στην ουσία σατιρική κριτική του Κομμουνιστικού καθεστώτος στην Ρωσία. Στον Ζαμιάτιν δόθηκε τελικά η άδεια να εγκαταλείψει την Ρωσία από τον Ιωσήφ Στάλιν το 1931, μετά από μεσολάβηση του Μαξίμ Γκόρκι. Εγκαταστάθηκε, πάμφτωχος στο Παρίσι με την γυναίκα του, όπου πέθανε από έμφραγμα του μυοκαρδίου το 1937. Στην διάρκεια την παραμονής του στην Γαλλία, εργάστηκε κυρίως με τον Jean Renoir, γράφοντας από κοινού το σενάριο της ταινίας του τελευταίου Les Bas-fonds. Ετάφη στην Thiais της Γαλλίας, σε ένα κοιμητήριο στην οδό Στάλινγκραντ.
Pilnyak, Boris
Συγγραφέας
Μπορίς Πιλνιάκ (1894-1938). Το πραγματικό του όνομα ήταν Μπορίς Βογκάου. Γεννήθηκε στο Μοζάισκ. Ο πατέρας του ήταν Γερμανός κτηνίατρος. Σπούδασε Οικονομικά στο Εμπορικό Ινστιτούτο της Μόσχας. Μπήκε νωρίς στη λογοτεχνία. Στα δεκαπέντε του χρόνια είχε κιόλας δημοσιεύσει το σύντομο διήγημά του "Την άνοιξη". Το 1919 εκδίδεται η πρώτη του συλλογή διηγημάτων. Στα 1920 κυκλοφορεί το μυθιστόρημά του "Γυμνός χρόνος", που τον κάνει γνωστό ως συγγραφέα. Στο βιβλίο του "Αποσπάσματα από το ημερολόγιο" (1924) γράφει ότι "την κομμουνιστική λογοτεχνία δεν μπορείς να τη δημιουργήσεις τεχνητά..." Και πιο κάτω: "Παίρνω εφημερίδες και βιβλία, και το πρώτο πράγμα που με εντυπωσιάζει είναι το ψέμα παντού: στην εργασία, στην κοινωνική ζωή, στις οικογενειακές σχέσεις". Μετά απ' αυτό ο Τύπος άρχισε τις επιθέσεις εναντίον του, χαρακτηρίζοντάς τον μικροαστό και προδότη. Το βιβλίο του "Η ιστορία του φεγγαριού που δεν έσβηνε" (1926), που μιλούσε για τη χρήση βίας εναντίον του ανθρώπου, κατασχέθηκε. Το 1929, στο Βερολίνο, κυκλοφορεί η νουβέλα του "Το κόκκινο ξύλο", για την οποία δέχεται ομαδικά τα πυρά της κριτικής. Το 1930 γράφει το βιβλίο "Ο Βόλγας πέφτει στην Κασπία", όπου μιλά για τη γένεση της "νέας ρωσικής κουλτούρας". Η μοίρα του ήταν ήδη προδιαγεγραμμένη... Στις 28 Οκτωβρίου 1937 συλλαμβάνεται και πέντε μήνες αργότερα εκτελείται. Το όνομά του αποκαταστάθηκε μετά θάνατον.
Nabokov, Vladimir
Συγγραφέας
Ο Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ γεννήθηκε στην Αγία Πετρούπολη το 1899, από αριστοκρατική οικογένεια. Όταν οι Μπολσεβίκοι πήραν την εξουσία στη Ρωσία, η οικογένειά του εγκατέλειψε τη χώρα. Σπούδασε γαλλική και ρωσική λογοτεχνία στο κολέγιο Τρίνιτι του Κέιμπριτζ και το 1922 εγκαταστάθηκε στο Βερολίνο, όπου ο πατέρας του εξέδιδε τη ρωσόφωνη εφημερίδα "Rul'". Η άνοδος του ναζισμού στη Γερμανία οδήγησε το Βλαντιμίρ, τη γυναίκα του Βέρα και το γιο τους Ντμίτρι στο Παρίσι, το 1938, και η νίκη του Χίτλερ τους οδήγησε οριστικά στην Αμερική, το 1940, όπου έζησε και δίδαξε λογοτεχνία στο κολέγιο Γουέλεσλι, στο Στάνφορντ, στο Κορνέλ και στο Χάρβαρντ. Από το 1959 αφοσιώθηκε αποκλειστικά στη συγγραφή. Ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς του εικοστού αιώνα, έγραψε στα ρωσικά και στα αγγλικά. Το 1973 τιμήθηκε με το Αμερικανικό Μετάλλιο Λογοτεχνίας. Ανάμεσα στα έργα του που έγραψε στα ρωσικά (και απέδωσε, αργότερα, ο ίδιος στα αγγλικά), ξεχωρίζουν τα: "Γέλιο στο σκοτάδι", "Mashenka/Μαίρη", "Η άμυνα του Λούζιν", "Απόγνωση", "Πρόσκληση σ’ έναν αποκεφαλισμό", "Το μάτι", "Το δώρο" και "Ο γητευτής" (ένας πρόδρομος της "Λολίτας"), και ανάμεσα σ' αυτά που έγραψε στα αγγλικά, "Η αληθινή ζωή του Σεμπάστιαν Νάιτ", "Χλομή φωτιά", "Άντα", "Επικίνδυνη στροφή", "Ο αξιοπρεπής κύριος Πνιν", "Διαφανή αντικείμενα", "Μίλησε μνήμη", "Λώρα" (ημιτελές μυθιστόρημα, που έδωσε εντολή να καταστραφεί), και φυσικά το αριστούργημά του, "Λολίτα", που μεταφέρθηκε αρκετές φορές στον κινηματογράφο. Πέθανε το 1977 στην Ελβετία, από επιδείνωση της υγείας του ύστερα από ένα πέσιμο στις πλαγιές του Νταβός, όπου ασκούσε το χόμπι του της συλλογής πεταλούδων.
Babel, Isaac
Συγγραφέας
Ο Ισαάκ Εμμανουήλοβιτς Μπάμπελ γεννήθηκε στην Οδησσό το 1894. Ήταν γιος ενός εμπόρου αγροτικών μηχανημάτων. Το πρώτο του διήγημα το δημοσίευσε το 1913 αλλά ήταν η Επανάσταση των Μπολσεβίκων και η δεκαετία του '20 που σηματοδότησε τις μεγάλες και βίαιες κοινωνικές αλλαγές σε όλες τις βαθμίδες της σοβιετικής ζωής που επηρέασαν ανεξίτηλα τον νεαρό συγγραφέα. Την περίοδο αυτή ο Μπάμπελ, όπως και οι συνομήλικοί του Μαγιακόφκσι, Ζαμιάτιν, Παστερνάκ και Μπουλγκάκοφ, απελευθερωμένος από τη λογοκρισία των τσάρων, βρήκε γόνιμο έδαφος για να αναπτύξει τη λογοτεχνική του περσόνα. Εβραίος με σπουδές στα αγγλικά, γαλλικά και γερμανικά, συνδύασε την υπόθεση της επανάστασης με τη λογοτεχνία, τα δε πρώτα του διηγήματα τα έγραψε στα γαλλικά, επηρεασμένος από τον Φλομπέρ και τον Μοπασάν. Σπούδασε οικονομικά στο Κίεβο και αργότερα μετακόμισε στην Αγία Πετρούπολη, όπου συνήψε στενή φιλία με τον Μαξίμ Γκόργκι, δημοσιεύοντας διηγήματα στο περιοδικό του "Letopis". Το 1920 με το ψευδώνυμο Κίριλ Βασίλιεβιτς Λιούτοφ γίνεται πολεμικός ανταποκριτής στο πολωνικό μέτωπο. Συνεργάζεται με πολλά περιοδικά και εφημερίδες δημοσιεύοντας ανταποκρίσεις από τον πόλεμο, διηγήματα και ιστορίες. Το 1932 έρχεται στο Παρίσι, όπου βρισκόταν ήδη η γυναίκα του Ευγενία, και βλέπει για πρώτη φορά την τριετή κόρη του Ναταλί. Στο Παρίσι γνωρίζει τον Ιλία Ερεμπούργκ, ο οποίος τον φέρνει σε επαφή με τον Αντρέ Μαλρό, ο οποίος, σε συνεννόηση με τον Αντρέ Ζιντ, πρωτοστατεί στο να σταλούν ο Μπάμπελ και ο Παστερνάκ τον Ιούνιο του 1933 στο Διεθνές Αντιφασιστικό Συνέδριο των Συγγραφέων στο Παρίσι. Το 1934 ο Μπάμπελ ασκεί δημόσια και σκληρή κριτική στο καθεστώς του Στάλιν. Το 1935 συνεργάζεται με τον Αϊζενστάιν στην παραγωγή της ταινίας "Το λιβάδι του Μπεζίν". Όλο το διάστημα του Μεσοπολέμου εκδίδει δεκάδες βιβλία με διηγήματα που πηγαίνουν πολύ καλά στις πωλήσεις. Το 1939 συλλαμβάνεται και φυλακίζεται ως κατάσκοπος της Αυστρίας και της Γαλλίας και στις 27 Ιανουαρίου 1940 με διαταγή του Στάλιν εκτελείται στις φυλακές Λιουμπιάνκα. Η άδικη εκτέλεσή του παραμένει επτασφράγιστο μυστικό ως και οκτώ χρόνια αργότερα, το 1948, που κυκλοφορούν φήμες ότι θα αποφυλακισθεί. Το δε 1954 αθωώνεται και επίσημα και δικαιώνεται από τη Σοβιετική Ένωση, με το πιστοποιητικό θανάτου του να γράφει ότι πέθανε από "ανεξακρίβωτες αιτίες".
Kozyrev, Mikhail
Συγγραφέας
Μιχαήλ Κόζιρεφ (1892-1942) Γεννήθηκε στην πόλη Λιχοσλάβλ της επαρχίας Τβιέρ, από αγροτική οικογένεια. Απόφοιτος του Πολυτεχνείου. Πρωτοπαρουσιάστηκε στα γράμματα ως ποιητής, το 1909. Άλλαξε πολλά επαγγέλματα, από ταμίας μέχρι δάσκαλος, διευθυντής τυπογραφείου κτλ. Επαγγελματίας συγγραφέας έγινε το 1920. Ως προς το στυλ, κλίνει περισσότερο προς τον Γκόγκολ, τον Σιεντρίν και τον Χόφμαν. Έγραψε μυθιστορήματα, νουβέλες και σατιρικά, χιουμοριστικά διηγήματα.
Gumilev, Nikolai Stepanovich
Συγγραφέας
Νικολάι Γκουμιλιόφ (1886-1921). Ποιητής, διηγηματογράφος, θεατρικός συγγραφέας. Γεννήθηκε στην Κρονστάνδη, ο πατέρας του ήταν γιατρός στα πλοία. Μετά το γυμνάσιο, πήγε για σπουδές στη Σορβόνη. Είχε ήδη εκδόσει ένα βιβλίο, και στο Παρίσι έβγαζε το περιοδικό "Σίριους", επισκεπτόταν εκθέσεις και συναναστρεφόταν με Γάλλους και Ρώσους συγγραφείς. Εκείνη την εποχή επισκέφθηκε δύο φορές την Αφρική, στην οποία αργότερα ταξίδεψε κι άλλες φορές. Το 1908 κυκλοφόρησε το δεύτερο βιβλίο του, "Ρομαντικά λουλούδια", που το αφιέρωσε στη μετέπειτα γυναίκα του Άννα Αχμάτοβα (Γκοριένκο). Επιστρέφοντας στη Ρωσία, γράφεται στο Πανεπιστήμιο της Πετρούπολης, στη Νομική Σχολή, και μετά στην Ιστορικο-Φιλολογική, που όμως δεν τις τέλειωσε. Το 1910, με την κυκλοφορία της ποιητικής του συλλογής "Μαργαριτάρια", γίνεται γνωστός πλέον ποιητής. Τον ίδιο χρόνο παντρεύεται την Άννα Γκοριένκο, την κατοπινή μεγάλη ποιήτρια Άννα Αχμάτοβα, και πάει μαζί της στην Αφρική. Φτάνει μέχρι την Αβησσυνία, όπου γνωρίζεται με τους ντόπιους, μαθαίνει τον πολιτισμό τους και καταγράφει την προφορική τους ποίηση. Είναι ο κυριότερος ιδρυτής του ακμεϊσμού στη Ρωσία, του καινούργιου ποιητικού ρεύματος που εκτοπίζει τον συμβολισμό. Το 1914 φεύγει εθελοντής στον πόλεμο, όπου πολύ γρήγορα διακρίνεται για τα ανδραγαθήματά του και παρασημοφορείται με δύο μετάλλια. Παράλληλα συνεχίζει να γράφει και να εκδίδει τα έργα του. Η Επανάσταση τον βρίσκει να εργάζεται στο Παρίσι, απ' όπου επιστρέφει στη Ρωσία μέσω Λονδίνου και Μούρμανσκ. Το 1918-1921 ο Γκουμιλιόφ ήταν μια από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες στη λογοτεχνική ζωή του Πετρογκράντ. Κάνει διαλέξεις, εργάζεται στη σειρά "Παγκόσμια Λογοτεχνία", κάνει σεμινάρια για τους νέους ποιητές. Τα ποιήματά του αυτής της περιόδου περιλήφθηκαν στην ποιητική συλλογή "Φλεγόμενη στήλη", που εκδόθηκε σε 1000 αντίτυπα στο Βερολίνο, μετά το θάνατό του, το 1921. Στις 3 Αυγούστου του 1921 συνελήφθη με την κατηγορία της αντισοβιετικής συνωμοσίας. Στη δεκαετία του '50, από τα έγγραφα της δίκης έγινε γνωστό ότι συνελήφθη γιατί "...δεν είχε καταγγείλει στα όργανα των σοβιετικών αρχών ότι του είχαν προτείνει να γραφτεί σε αντικαθεστωτική οργάνωση αξιωματικών", πρόταση που είχε απορρίψει κατηγορηματικά. Η ακριβής ημερομηνία της εκτέλεσής του δεν είναι γνωστή.
Grossman, Vasily Semyonovich
Συγγραφέας
O Βασίλι Γκρόσμαν (1905-1964) γεννήθηκε το 1905 στην ουκρανική πόλη Berdichev. Ήταν άγνωστος στo πλατύ κοινό μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του '80, που κυκλοφόρησε το μυθιστόρημά του "Η ζωή και η μοίρα", το οποίο έγινε αμέσως ανάρπαστο. Κι όμως, προπολεμικά υπήρξε δημοφιλής και αναγνωρισμένος. To 1941 έγινε πολεμικός ανταποκριτής της εφημερίδας του Κόκκινου Στρατού, Krasnaya Zvezda, και κατέληξε να θεωρείται θρυλικός ήρωας πολέμου, περιγράφοντας την άμυνα του Στάλινγκραντ, την πτώση του Βερολίνου και τις συνέπειες του Ολοκαυτώματος. Τα διηγήματά του, γραμμένα με έναν συγκρατημένο εσωτερικό λυρισμό και με μια διάθεση φιλοσοφική, είναι διαποτισμένα από την αγάπη για τον άνθρωπο και την αγωνία για το μέλλον του. Ήταν ένας από τους πρώτους που ανακάλυψαν και περιέγραψαν τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ο Γκρόσσμαν αναμφισβήτητα επηρεάστηκε από το βίωμα αυτό και η εικόνα που είχε για τον κόσμο άλλαξε. Πράγματι, μετά τον πόλεμο, έγραψε τα πιο σημαντικά, σε βάθος και διαύγεια, έργα του. Και εκείνη την εποχή επίσης τα μάτια του άνοιξαν όσον άφορα τον απολυταρχικό χαρακτήρα του κομμουνιστικού πολιτεύματος. Vasily Grossman was born in 1905. In 1941, he became a war reporter for the Red Army newspaper Red Star and came to be regarded as a legendary war hero. Life and Fate, his masterpiece, was considered a threat to the totalitarian regime, and Grossman was told that there was no chance of the novel being published for another 200 years. Grossman died in 1964.
Andreev, Vas.
Συγγραφέας
Βασίλι Αντρέγιεφ (1889-1941). Διηγηματογράφος, θεατρικός συγγραφέας. Άδικα λησμονημένος. Είναι κι αυτός ένας από τους συγγραφείς που "επέστρεψαν" στους αναγνώστες τα τελευταία χρόνια. Με πλούσια όσο και μυστηριώδη βιογραφία. Από το 1924 μέχρι το 1937 εξέδωσε τουλάχιστον δώδεκα συλλογές διηγημάτων, που τον έκαναν δημοφιλή. Γνώρισε τη δόξα και σαν θεατρικός συγγραφέας του έργου "Φοξτρότ", που παιζόταν με μεγάλη επιτυχία τη δεκαετία του '20 στο Πετρογκράντ. Μια μέρα του Δεκέμβρη του 1941 έφυγε από το σπίτι του, και δεν επέστρεψε ποτέ. Από τότε χάθηκαν τα ίχνη του. Πολύ λίγα στοιχεία της ζωής του είναι γνωστά. Πήρε μέρος στην Επανάσταση του 1905, και προσπαθώντας να καλύψει κάποιο φίλο του, που μοίραζε προκηρύξεις, σκότωσε έναν χωροφύλακα. Πιάστηκε και εξορίστηκε για μερικά χρόνια στην περιοχή Τουρουχάνσκι, όπου βρισκόταν τότε εξόριστος και ο μπολσεβίκος Ιωσήφ Στάλιν. Φημολογείται μάλιστα ότι δάνεισε στον Στάλιν το παλτό του, κι όταν αργότερα, το 1937, πεινούσε, επειδή το κράτος του είχε στερήσει το μοναδικό πόρο ζωής -την έκδοση των βιβλίων του- θυμήθηκε το παλτό κι έγραψε στον Στάλιν. Λένε πως η υπενθύμιση δεν χαροποίησε καθόλου τον Στάλιν. Τα διηγήματά του αναφέρονται στη ζωή του περιθωρίου και του υποκόσμου πριν και μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση. Είναι οι άνθρωποι με την αταξική συνείδηση, που βρέθηκαν ξαφνικά στη δίνη των κοινωνικών αλλαγών. Τα διηγήματά του αντανακλούν επίσης τα γεγονότα της Επανάστασης και του Εμφυλίου. Ο Αντρέγιεφ έδωσε τη δική του αυθεντική μαρτυρία της εποχής, με τον δικό του πρωτότυπο τρόπο γραφής.
Grin, Aleksandr
Συγγραφέας
Αλεξάντρ Γκριν (1880-1932). (Αλεξάντρ Γκρινέβσκι το πραγματικό του όνομα). Πεζογράφος. Γεννήθηκε στην πόλη Σλομπόσκ. Ο πατέρας του ήταν Πολωνός που είχε εξοριστεί στα 16 του στη Σιβηρία, λόγω της συμμετοχής του στην Πολωνική Εξέγερση του 1863. Η μητέρα του ήταν Ρωσίδα και πέθανε όταν ο Γκριν ήταν 13 ετών. Άτυχος, άσχημος, χωρίς χαρά, από παιδί δεν τον καταλάβαινε κάνεις, όπως κάθε προικισμένο άνθρωπο, που οι γύρω του τον θεωρούν παράξενο. Γι' αυτό και έφτιαξε έναν άλλο κόσμο -όμορφο, παραμυθένιο, φανταστικό. Φίλους δεν είχε, οι γονείς του ήταν μέθυσοι κι έτσι πολύ νωρίς το έσκασε από το σπίτι. Έκανε διάφορες βαριές δουλειές και πολύ συχνά δεν είχε να φάει. Γι' αυτό και τις δύο επαναστάσεις -του 1905 και του 1917- τις δέχθηκε με χαρά, όπως κάθε φτωχός και βασανισμένος. Υπήρξε κι ο ίδιος επαναστάτης. Τον συνέλαβαν και τον εξόρισαν αρκετές φορές. Άλλαζε διαρκώς τόπους διαμονής, ζούσε με πλαστό διαβατήριο. Ο Γκριν δημιούργησε και άνοιξε μπρος στον αναγνώστη μια ολόκληρη επινοημένη χώρα, κατοικημένη από λογοτεχνικούς ήρωες που δεν έμοιαζαν με άλλους, με όμορφα, ασυνήθιστα ονόματα. Οι κριτικοί αργότερα ονόμασαν αυτή τη χώρα ΓΚΡΙΝλανδία. Ωστόσο εκείνη την εποχή τα έργα του δέχονταν δριμύτατη κριτική για τον ακατανόητο ρομαντισμό τους, για το ότι ήταν ξεκομμένα από την πραγματικότητα. Τον ονόμαζαν "ξενορώσο", τον χαρακτήριζαν "συγγραφέα χωρίς πατρίδα". Από το 1935 μέχρι το 1955 τα έργα του παρέμεναν ανέκδοτα. Όμως οι αναγνώστες αγάπησαν τις ιδέες του για το ωραίο και συχνά ανέφικτο. Στην ποιητική του χώρα δεν υπήρχε θέση για την ασχήμια του κόσμου και τη ρουτίνα. Παρέσυρε μαζί του γενιές ολόκληρες με το όνειρο της θάλασσας και των "Κόκκινων Πανιών". Ο Αλεξάντρ Γκρίν είχε τηλεπαθητικές ικανότητες, προέβλεπε τα γεγονότα στη ζωή των γνωστών του και σπάνια έκανε λάθος στις προβλέψεις του. Ο ίδιος πίστευε στον μυστικισμό, αν και η θρησκεία τον άφηνε μάλλον αδιάφορο. Στα νιάτα του, τυφλωμένος από ζήλεια, πυροβόλησε την αγαπημένη του, αργότερα ήθελε να σκοτώσει τον Νικόλαο τον Β΄. Από παιδί ονειρευόταν καράβια και θάλασσες, έτσι, μόλις τελείωσε το τετρατάξιο γυμνάσιο της πόλης του, πήγε στην Οδησσό, όπου άλλαξε πολλά επαγγέλματα, από ναύτης, ψαράς, εργάτης μέχρι χρυσοθήρας στα Ουράλια. Το 1903, στη Σεβαστούπολη, για την ανατρεπτική του δράση ανάμεσα στους ναύτες, συνελήφθη και μετά από μια ανεπιτυχή απόπειρα να δραπετεύσει παρέμεινε στην απομόνωση δύο χρόνια. Απελευθερώθηκε, και το 1906, στην Πετρούπολη, συνελήφθη ξανά και εξορίστηκε στην επαρχία Τομπόλ, απ' όπου δραπέτευσε στην πόλη Βιάτκα. Εκεί κατάφερε να εξασφαλίσει πλαστό διαβατήριο, και κατέφυγε στη Μόσχα. Στα γράμματα εμφανίζεται το 1907 με το διήγημα "Ένα περιστατικό". Χρειάστηκε να γράψει αρκετά διηγήματα προτού βρει τον "ήρωά του". Στα ρομαντικά μυθιστορήματά του τα γεγονότα διαδραματίζονται σε φανταστικές, συχνά εξωτικές χώρες. Οι γενναίοι και υπερήφανοι ήρωες του Γκριν πέθαιναν ρομαντικά και όμορφα. Ωστόσο ο ίδιος πέθανε από τις αρρώστιες και την πείνα.
Ilf, Ilya
Συγγραφέας
Ήλγιά "Ιλφ (1897-1937). (Το πραγματικό του επίθετο ήταν Φάινζιλμπεργκ). Γεννήθηκε στην Οδησσό από οικογένεια τραπεζικού υπαλλήλου. Αφού τελείωσε την τεχνική σχολή Οδησσού άλλαξε πολλά επαγγέλματα, από σχεδιαστής μέχρι τηλεφωνητής κι εργάτης σε εργοστάσιο αεροπλάνων. Όμως, από το 1923 που εγκαταστάθηκε στη Μόσχα εργαζόταν στην εφημερίδα "Γκουντόκ" και συνεργαζόταν με διάφορα περιοδικά. Από το 1927 άρχισε να γράφει μαζί με τον Γιεβγκένι Πετρόφ.
Bulgakov, Michail Afanasjevic
Συγγραφέας
Ο Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ (1891-1940) είναι ένας από τους σημαντικότερους νεότερους δραματουργούς της Ρωσίας. Το έργο του διακρίνεται για την καυστική του σάτιρα και το διεισδυτικό του χιούμορ. Σπούδασε ιατρική, αλλά σύντομα αφοσιώθηκε στη λογοτεχνία. Ήδη από τα πρώτα του έργα, τις συλλογές διηγημάτων "Διαβολιάδα" και "Τα μοιραία αυγά" (1925), εξέφρασε την αντίθεσή του στη σοβιετική πραγματικότητα. Ανάμεσα στα πιο σημαντικά έργα του συμπεριλαμβάνονται και τα παρακάτω: "Η λευκή φρουρά" (1925), "Η καρδιά του σκύλου" (1925), "Το διαμέρισμα της Ζόικας" (1926), "Ο καλπασμός" (1928) "Το πορφυρό νησί" (1928) "Ο Μολιέρος" (1936), "Οι τελευταίες ημέρες" (θεατρική διασκευή 1940), "Μαύρο χιόνι" (ανολοκλήρωτο) και "Ο Μαιτρ και η Μαργαρίτα", το οποίο ο συγγραφέας ξεκίνησε να γράφει το 1928 και το επεξεργαζόταν ως το θάνατό του. Το έργο του Μπουλγκάκοφ συνδέεται στενά με την ανανέωση του σοβιετικού θεάτρου, ιδιαίτερα μετά το 1955, ενώ η επίδρασή του στη σοβιετική λογοτεχνία υπήρξε τεράστια. Τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σχεδόν σε όλες τις γλώσσες του κόσμου.
Doroshevich, Vlas Mikhaĭlovich
Συγγραφέας
Βλας Ντορόσεβιτς (1864-1922). Ρώσος σατιρικός συγγραφέας, δοκιμιογράφος, κριτικός θεάτρου. Ένας από τους πιο οξυδερκείς και ευφυολόγους χιουμορίστες των αρχών του αιώνα μας, που είχε τη φήμη του "Βασιλιά του χρονογραφήματος". Η μάνα του τον εγκατέλειψε σε νηπιακή ηλικία και τον υιοθέτησε ο αρχηγός της αστυνομίας της Μόσχας. Είναι η μοναδική περίπτωση που η πάγια επιδίωξη της αστυνομίας, να "διαπαιδαγωγεί σωστά" τους Ρώσους συγγραφείς, έδωσε θετικά αποτελέσματα.
Tarkovskij, Arsenij, 1907-1989
Συγγραφέας
Ο Αρσένι Ταρκόφσκι γεννήθηκε στις 25 Ιουνίου 1907 στο Ελισάβετγκραντ της Ουκρανίας από γονείς που ανήκαν σε παλιά ρουσική οικογένεια διανοουμένων. Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Λογοτεχνίας (1925-1929) και λόγω της κριτικής που δέχτηκε για το μυστικισμό του, αποσύρθηκε στην ποίηση και στη μετάφραση ξένης λογοτεχνίας. Το Φεβρουάριο του 1929 παντρεύτηκε τη Μαρία Ιβάνοβνα Βισνιγιάκοβα, με την οποία απέκτησε δύο παιδιά: τον Αντρέι (1932) και τη Μαρίνα (1934). Ο γάμος τους διήρκησε οκτώ χρόνια. Δεύτερη γυναίκα του γίνεται η Τόνια Μποχόνοβα, με την οποία επίσης χωρίζει. Το υπόλοιπο της ζωής του θα το περάσει με τη σύντροφο του Τατιάνα Αζέρσκαγια. Στη διάρκεια του πολέμου έχασε το ένα πόδι του και αποστρατεύτηκε. Επί χρόνια ολόκληρα ήταν ο μοναδικός μάρτυρας και κριτής της δουλείας του. Αρνούμενος να συμβιβαστεί, να υποκύψει, "πούλησε τα καλύτερά του χρόνια για τους ξένους στίχους", όπως αναφέρει ο ίδιος στο ποίημα "Μεταφραστής". Έχει μεταφράσει Εβραίους, Γεωργιανούς, Αρμένιους, Τουρκμένιους ποιητές. Επί δεκαετίες ο σοβιετικός αναγνώστης τον γνώριζε μόνο ως μεταφραστή ξένων ποιητών. Μοίρα την οποία δεν απέφυγαν οι μεγάλοι ρώσοι ποιητές: Πάστερνακ, Τσβετάγιεβα, Αχμάτοβα. Ο Ταρκόφσκι έπρεπε να περιμένει 20 ολόκληρα χρόνια έως ότου να επιτραπεί η έκδοση της πρώτης του συλλογής με τίτλο "Πριν το χιόνι" (1962), η οποία εξαντλήθηκε πολύ γρήγορα. Η επίσημη κριτική σιωπούσε ακόμα, αλλά η Άννα Αχμάτοβα, με την οποία τον συνέδεε βαθιά φιλία, έγραψε: "Τα ποιήματα αυτά, που περίμεναν πολλά χρόνια στο συρτάρι ώσπου να δημοσιευτούν, μας ξαφνιάζουν με τις σπάνιες ιδιότητες τους. Η πιο φανερή από αυτές είναι πως λέξεις καθημερινές ηχούν σαν να τις ακούμε για πρώτη φορά, περικλείοντας ένα μυστικό, ένα μυστήριο. Πιστεύω πως αυτή η μυστικιστική φωνή της ρωσικής ποίησης θα ηχεί για πάρα πολύ μεγάλο διάστημα στο μέλλον". Ο Ταρκόφσκι διαφύλαξε την ελευθερία του, την ποίηση του, έστω και με το βαρύ τίμημα της απομόνωσης. Η επίσημη λογοτεχνία τον αγνόησε προκλητικά, διότι δεν κολάκευε το καθεστώς και τους φυλακές του, διότι δεν συμβιβάστηκε. Όλα αυτά τα χρόνια τα ποιήματα του κυκλοφορούσαν παράνομα γνωρίζοντας μεγάλη δημοτικότητα, κυρίως ανάμεσα στη νεολαία. Χαρακτηριστικό είναι ότι πολλά σοβιετικά ροκ συγκροτήματα μελοποίησαν στίχους του. Στη δεκαετία του '70 τα ποιήματα του Αρσένι Ταρκόφσκι έγιναν γνωστά σε όλον τον κόσμο μέσα από τις ταινίες του διάσημου γιου του, Αντρέι. Στις ταινίες "Καθρέφτης", "Στάλκερ" και "Νοσταλγία" ακούγονται ποιήματα του που κάποιες φορές τα διαβάζει ο ίδιος. Ποίηση και κινηματογράφος διακρίνονται για το λυρισμό τους, τη βαθιά σοφία, την απλότητα, το μεγαλείο της ψυχής, την αλήθεια. Κανένας απ' τους δυο δεν πρόδωσε τις αρχές του. Δεν απογοήτευσαν όσους τους αγάπησαν. Δεν επεδίωκαν να "χαϊδέψουν" το κοινό. Και οι δύο εκπλήρωναν το καθήκον του δημιουργού, ποιητή και σκηνοθέτη. Και παρόλο που τα μάτια τους είδαν αίμα, αδικία και ψέμα, δεν έπαψαν να υμνούν τη ζωή και τον Άνθρωπο. Στα 1966 εκδόθηκε η δεύτερη συλλογή του με τίτλο "Της γης-γήινα" και ακολούθησαν οι συλλογές: "Ειδήσεις" (1969), "Αγγελιαφόρος" (1966-71), "Μαγικά Βουνά" (1978), "Χειμωνιάτικη Μέρα" (1980), "Επιλογές" (1982), "Από τα νιάτα στα γηρατειά" (1987) και "Τα αστέρια πάνω από το Αραγκάντς" (1989). Ο ίδιος έκανε μια επιλογή από τα πιο αγαπημένα του ποιήματα της περιόδου 1929-1977 και τα ενέταξε σε μια συλλογή στην οποία έδωσε τον τίτλο "Λευκή μέρα", ενώ τα Άπαντά του κυκλοφόρησαν σε 3 τόμους το 1992. Ο ποιητής πέθανε από καρκίνο στις 27 Μαΐου 1989 σε ηλικία 82 ετών. Το Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς του απονεμήθηκε το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου του.
Buchov, Arkadij Sergejevič
Συγγραφέας
Αρκάντι Μπούχοφ (1889-1937; 1944;). Γεννήθηκε στην Ουφά από οικογένεια σιδηροδρομικού υπαλλήλου. Σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο της Πετρούπολης. Στα γράμματα εμφανίστηκε το 1906. Το πρώτο βιβλίο που εξέδωσε ήταν το 1909, οι "Κριτικές πινελιές". Ήταν γνωστός εύθυμογράφος πριν από την επανάσταση ακόμα, χάρη στη συμμετοχή του στο πασίγνωστο σατιρικό περιοδικό "Σατιρικόν". Έπεσε κι αυτός θύμα των εκκαθαρίσεων του Στάλιν.
Averchenko, Arkady
Συγγραφέας
Αρκάντι Αβιέρτσενκο (1881-1925). Πεζογράφος, θεατρικός συγγραφέας και κριτικός θεάτρου, είχε δημιουργήσει το δικό του θέατρο. Γεννήθηκε στη Σεβαστούπολη. Ο πατέρας του ήταν μικρέμπορος. Από μικρός ήταν φιλάσθενος και με αδύναμη όραση. Αφού εργάστηκε ως γραφέας από τα 15 του χρόνια, κατέληξε στο Χάρκοβο, όπου άρχισε να δημοσιογραφεί και να δημοσιεύει τα πρώτα του διηγήματα. Σ' αυτά είχε διαφανεί ήδη το προσωπικό του λογοτεχνικό ύφος. Το 1907 εγκαθίσταται στην Πετρούπολη, όπου γίνεται μόνιμος συντάκτης του περιοδικού "Σατιρικόν", ενώ παράλληλα συνεργάζεται και με άλλα περιοδικά. Στο μεταξύ έχει δημοσιεύσει αρκετά διηγήματα και έχει καθιερωθεί σαν χιουμορίστας-συγγραφέας με λεπτή αίσθηση του χιούμορ. Μετά την έκδοση των δύο συλλογών του, "Διηγήματα για όσους αναρρώνουν" και "Κύκλοι στο νερό", τον ονόμασαν "Βασιλιά του γέλιου". Τα διηγήματά του είναι έξυπνα και ευρηματικά, χλευάζουν τη βλακεία και την ανοησία. Το διαπεραστικό βλέμμα του συγγραφέα-παρατηρητή εντοπίζει τα ανθρώπινα ελαττώματα και τα γελοιοποιεί με πολλούς κωμικούς τρόπους, από τη φάρσα και το ανέκδοτο μέχρι τη δημιουργία τυπικών χαρακτήρων. Ενώ την επανάσταση του Φλεβάρη του 1905 την είχε δεχθεί με ενθουσιασμό, διαφώνησε με την Οκτωβριανή. Έτσι, το 1918 ακολουθεί τους λευκούς στο Νότο και συνεργάζεται με την εφημερίδα τους "Ο Νότος της Ρωσίας". Το 1920 εγκατέλειψε την πατρίδα του κι αφού έζησε για λίγο στην Κωνσταντινούπολη, κατέληξε στην Πράγα, όπου και πέθανε, μετά από επέμβαση αφαίρεσης οφθαλμού, λόγω μετεγχειρητικών επιπλοκών.
Zoshchenko, Mikhail Mikhailovich
Συγγραφέας
Μιχαήλ Ζοσένκο (1895 - 1958): Σατιρικός συγγραφέας. Γεννήθηκε στην Πετρούπολη. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Πετρούπολης. Το πρώτο του βιβλίο, "Ιστορίες του Ναζάρ Ίλιτς" (1922), τον έκανε ευρύτερα γνωστό στους λογοτεχνικούς κύκλους. Ανήκε στη λογοτεχνική ομάδα "Αδελφοί Σεραπιόν". Οι επίκαιρες σάτιρες καταλαμβάνουν σημαντική θέση στο έργο του Ζοσένκο. Συχνά ασχολείται με τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι μικρομπουρζουάδες στις νέες συνθήκες που προέκυψαν μετά την επανάσταση του 1917. Σαρκάζει την ανοησία, τη χυδαιότητα και τον εγωκεντρισμό των "ηρώων" του και προαναγγέλει μια κοινωνία όπου θα κυριαρχούν η φιλία, η αξιοκρατία, η αγάπη και ο πολιτισμός. Τα πιο γνωστά έργα του είναι: "Μισέλ Σινιάγκιν (1930), "Το μπλε βιβλίο" (1934), "Κερένσκι" (1937) και "Ταράς Σεφτσένκο" (1939).
Zorich, Alexander
Συγγραφέας
Αλεξάντρ Ζόριτς (1899-1937). Το πραγματικό του όνομα ήταν Βασίλι Λόκοτ. Γεννήθηκε στη Μπόρζνα, της επαρχίας Τσερνιγκόφσκαγια. Ο πατέρας του ήταν καθηγητής γυμνασίου. Αμέσως μετά το γυμνάσιο δημοσιεύει τα πρώτα του διηγήματα σε τοπική εφημερίδα. Το 1922-32 εργάστηκε στην "Πράβντα" ως χρονογράφος και το 1932-37 ως βασικός χρονογράφος της "Ιζβέστια". Το 1925 κυκλοφόρησαν οι τρεις πρώτες συλλογές σατιρικών διηγημάτων του. Έγραψε κι άλλα έργα, μεταξύ των οποίων και ταξιδιωτικές εντυπώσεις.
Lavrenev, Boris
Συγγραφέας
Μπορίς Λαβρενιόφ (1891-1959). (Το πραγματικό του επίθετο ήταν Σεργκέγιεφ). Πεζογράφος, θεατρικός συγγραφέας. Γεννήθηκε στη Χερσόνα. Ο πατέρας του ήταν καθηγητής Γλωσσολογίας. Όταν ήταν στο γυμνάσιο, το έσκασε από το σπίτι του κι έπιασε δουλειά μούτσος σ' ένα καράβι, απ' όπου τον συνέλαβαν Ιταλοί καραμπινιέροι δύο μήνες αργότερα και τον έστειλαν στο σπίτι του. Με το ψευδώνυμο Μπορίς Λαβρενιόφ παρουσιάζεται στα γράμματα το 1912, ενώ ήταν ακόμα φοιτητής της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Μόσχας. Στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν αξιωματικός του τσαρικού στρατού. Ακολουθεί τους επαναστάτες και μεταπηδά στον Κόκκινο Στρατό, όπου υπηρετεί ως διοικητής τεθωρακισμένων. Πολέμησε στο Τουρκεστάν κι από το 1923 εγκαθίσταται στο Πετρογκράντ. Το 1924 δημοσιεύτηκαν τρεις νουβέλες του: "Ο άνεμος", "Το χρώμα των άστρων" και "Ο τεσσαρακοστός πρώτος", που τον κάνουν αμέσως γνωστό. Για το φινάλε του "Τεσσαρακοστού πρώτου" του κόλλησαν το παρατσούκλι "συνοδοιπόρος" (άξιζε να κλαίει κανείς για έναν λευκό αξιωματικό;), υπενθυμίζοντάς του τη μη προλεταριακή καταγωγή του και την έλλειψη ταξικής συνείδησης. Αντλεί τα θέματά του κυρίως από τον Εμφύλιο που ξέσπασε στη νεαρή Σοβιετική Δημοκρατία αμέσως μετά την Επανάσταση. Όπως και στον "Τεσσαρακοστό πρώτο", έτσι και στον "Κόμη Φουσκαλίδη", ο συγγραφέας μας δείχνει πως η συμφιλίωση μεταξύ των τάξεων είναι αδύνατη. Και στα δύο διηγήματα ο έρωτας δύο απλών ανθρώπων του λαού, δύο επαναστατών, για δύο αριστοκράτες έχει τραγική κατάληξη. Ο Εμφύλιος κι η ταξική πάλη δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για συμφιλίωση και συνύπαρξη. Συγχρόνως, όμως, μέσα απ' τον έρωτά τους διαφαίνεται ο κρυφός πόθος αυτών των ανθρώπων -της Μαριούτκας, της ηρωίδας της νουβέλας "Ο τεσσαρακοστός πρώτος", και του μάγειρα Φουσκαλίδη- να ζήσουν κι αυτοί και τα παιδιά τους μια ζωή γεμάτη ομορφιά και ευγενικά αισθήματα. Ο Λαβρενιόφ, μαζί με τον Τρενιόφ και τον Βσιέβολοντ Τβανόφ, δημιουργούν έναν καινούργιο τύπο δράματος -το ηρωικό-επαναστατικό δράμα. Το θεατρικό του έργο "Η καταστροφή" (1928) παιζόταν συνεχώς στα θέατρα για τριάντα ολόκληρα χρόνια.
Bunin, Ivan
Συγγραφέας
O Ιβάν Μπούνιν, κατέχει μία ιδιαίτερη, ξεχωριστή θέση στα ρωσικά γράμματα του 20ού αιώνα. Και αυτό όχι μόνο γιατί ήταν ο πρώτος Ρώσος συγγραφέας που τιμήθηκε με το βραβείο Νομπέλ (1933), αλλά γιατί, ουσιαστικά, ήταν εκείνος που με τα έργα και το ήθος του έχτισε τη γερή και στερεή γέφυρα που συνδέει τη ρωσική γραμματεία του 19ου αιώνα, με εκείνη του 20ού. Ευπατρίδης στην ζωή και τη λογοτεχνία, δεν αποδέχτηκε ποτέ την ανελευθερία ως πρόταση κοινωνικής οργάνωσης είτε αφορούσε το τσαρικό καθεστώς, είτε εκείνο των Μπολσεβίκων. Απορρίπτοντας τη νέα σοβιετική εξουσία, αφού περιπλανήθηκε μέσα στις φωτιές και τα χαλάσματα του Εμφυλίου πολέμου, μετανάστευσε στη Δυτική Ευρώπη, όπου ξεδίπλωσε το ταλέντο του, έχοντας πάντα βαθιά μέσα του τη νοσταλγία για την χαμένη πατρίδα και το ρωσικό τρόπο ζωής.
Petrov, Yevgeny
Συγγραφέας
Γιεβγκένι Πετρόφ (1903-1942). (Το πραγματικό του επίθετο ήταν Κατάγιεφ -αδελφός του γνωστού συγγραφέα Βαλεντίν Κατάγιεφ). Γεννήθηκε στην Οδησσό. Ο πατέρας του ήταν καθηγητής της Ιστορίας. Μετά το γυμνάσιο, δούλεψε ως δημοσιογράφος του Ουκρανικού Πρακτορείου Ειδήσεων κι ύστερα στο Τμήμα Ανιχνεύσεως Εγκλημάτων και αργότερα σ' εφημερίδα. Από το 1923 εγκαταστάθηκε στη Μόσχα κι άρχισε να συνεργάζεται με διάφορα περιοδικά και με την εφημερίδα "Γκουντόκ", όπου και γνωρίστηκε με τον Ιλφ. Τα σατιρικά μυθιστορήματα των Ιλφ και Πετρόφ απέκτησαν τεράστια δημοτικότητα, "Οι δώδεκα καρέκλες" (1928) -που η κριτική το υποδέχθηκε ψυχρά- και το "Το χρυσό μοσχάρι" (1931) που έτυχε θερμής υποδοχής. Ωστόσο, υπήρξε και μια μερίδα της επίσημης κριτικής που τους κατηγόρησε για περισσή ανεκδοτολογία, ότι έγραφαν με μοναδικό σκοπό το γέλιο αλλά, κυρίως, ότι από τα έργα τους απουσίαζε ο θετικός ήρωας, πράγμα ανεπίτρεπτο, σύμφωνα με το λογοτεχνικό δόγμα της εποχής. Είναι συγγραφείς πολλών διηγημάτων, χρονογραφημάτων, κινηματογραφικών σεναρίων και ενός βιβλίου για την Αμερική: "Μονώροφη Αμερική" (1936). Τα δύο μυθιστορήματά τους μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες και γυρίστηκαν ταινίες στην Πολωνία, την Αγγλία και την Κούβα, ενώ στη Ρωσία, εκτός από τον κινηματογράφο, ανέβηκαν και στο θέατρο. Ο Ιλφ πέθανε λίγο μετά από το ταξίδι του στην Αμερική, αφού είχε επιδεινωθεί η κατάσταση της υγείας του -έπασχε από φυματίωση. Πέντε χρόνια μετά τον Ιλφ σκοτώθηκε κι ο Πετρόφ σε αεροπορικό δυστύχημα, καθώς επέστρεφε από την πολιορκημένη Σεβαστούπολη, ως πολεμικός ανταποκριτής της "Πράβντα".
Kozhevnikov, Alekseĭ Venediktovich
Συγγραφέας
Αλεξέι Κοζέβνικοφ (1891-1980). Γεννήθηκε σε ενα απομακρυσμένο χωριό από αγροτική οικογένεια. Οι γονείς του ήταν αγράμματοι. Εργάστηκε ως δάσκαλος σε διάφορα χωριά, πολέμησε στις γραμμές του Κόκκινου Στρατού. Το 1924 δημοσίευσε τα πρώτα του διηγήματα. "Στα βιβλία μου παρουσιάζονται οι πιο διαφορετικοί άνθρωποι του μεροκάματου", έγραψε στην αυτοβιογραφία του. "Ευχαρίστως με θεωρούσαν δικό τους ξυλοκόποι, μαραγκοί, γεωργοί, ψαράδες, γεωλόγοι, οικοδόμοι".
Kataev, Ivan Ivanovich
Συγγραφέας
Ιβάν Κατάγιεφ (1902-1939). Γεννήθηκε στη Μόσχα. Σε ηλικία 17 ετών φεύγει για το μέτωπο εθελοντής, και την ίδια εποχή γίνεται μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος. Δημοσιεύει τα πρώτα του διηγήματα το 1921, κι αργότερα γίνεται ένας από τους ιδρυτές και τους κύριους συντελετές της λογοτεχνικής ομάδας Περεβάλ (1926-1932), μέλη της οποίας ήταν ο Α. Πλατόνοφ, ο Μ. Πρίσβιν, Μ. Σβιετλόφ κ.ά.. Πιο γνωστά του έργα είναι οι νουβέλες "Ο ποιητής" (1928), "Η καρδιά" (1928) και "Το γάλα" (1930).
Serafimovic, Aleksandr
Συγγραφέας
Αλεξάντρ Σεραφειμόβιτς (1863-1949). Το πραγματικό του όνομα ήταν Αλεξάντρ Ποπόφ. Πεζογράφος. Γεννήθηκε σ' ένα χωριό των Κοζάκων του ποταμού Ντον. Ο πατέρας του ήταν εσαούλ (αξιωματικός κοζάκικου στρατεύματος). Τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε στην Πολωνία, σε στρατόπεδο Κοζάκων. Το 1873 η οικογένεια του επέστρεψε σ' ένα χωριό του Ντον, όπου και πέθανε ο πατέρας του. Έτσι, τέλειωσε μέσα σε στερήσεις το γυμνάσιο και την Φυσικομαθηματική Σχολή του Πανεπιστημίου της Πετρούπολης, ενώ ταυτόχρονα παρακολουθούσε διαλέξεις διαφόρων καθηγητών από άλλες σχολές του Πανεπιστημίου. Εκείνη την εποχή έρχεται σ' επαφή με επαναστατικούς φοιτητικούς κύκλους, συλλαμβάνεται και εξορίζεται για τρία χρόνια. Συνεχίζει την επαναστατική του δράση και μετά την επιστροφή του από την εξορία. Το 1901 κυκλοφορεί το πρώτο του βιβλίο, "Δοκίμια και διηγήματα", μετακομίζει στη Μόσχα (1902) κι αφοσιώνεται στη λογοτεχνία. Από τις πρώτες μέρες της Οκτωβριανής Επανάστασης ο Σεραφειμόβιτς δραστηριοποιείται ενεργά στην πολιτιστική οικοδόμηση της νεαρής Δημοκρατίας. Στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, παρά τη μεγάλη του ηλικία, πήγε στο μέτωπο για να παρακολουθήσει από κοντά τις μάχες. Η λογοτεχνική πορεία του Σεραφειμόβιτς διήρκεσε περίπου εξήντα χρόνια και συνέπεσε με σημαντικά γεγονότα που συντάραξαν την ανθρωπότητα, όπως ο Πρώτος και ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος και η Οκτωβριανή Επανάσταση. Εμφανίστηκε στα γράμματα όταν ακόμα ζούσαν και δημιουργούσαν ο Λέων Τολστόι κι ο Αντόν Τσέχοφ. Μέλος του ΚΚΣΕ από το 1918, έδωσε στο σοσιαλιστικό ρεαλισμό ένα από τα πρώτα και πιο σημαντικά του έργα, τον "Σιδερένιο χείμαρρο" (1924). Στα διηγήματα, τα άρθρα, τις νουβέλες και τα δοκίμια του ύμνησε την Επανάσταση και το σοσιαλισμό.