ΔΕΚΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ-ΓΟΥΕΡΝΤΣΟΥΟΡΘ

Wordsworth, William

Συγγραφέας

Ο Γουίλλιαμ Γουέρτζγουορθ γεννήθηκε στις 7 Απριλίου του 1770 στο Κόκερμαουθ του Κάμπερλαντ της βόρειας Αγγλίας, μέσα στην απλόχωρη φύση της Περιοχής των Λιμνών και πέθανε στο Γουέστμορλαντ το 1850. Ήταν το δεύτερο από τα πέντε παιδιά του Τζων Γουέρτζγουορθ και της Αν, κόρης του Γουίλλιαμ Κούκσον. Από την αρχή τίποτα δεν προμήνυε την μετέπειτα ποιητική κλίση στη φυσιογνωμία του Γουίλλιαμ Γουέρτζγουορθ. Τα παιδικά του χρόνια δεν ήταν καθόλου ανέμελα και ευτυχισμένα. Στα οκτώ του χρόνια πέθανε η μητέρα του. Στα δεκατρία του ο πατέρας του. Έμεινε υπό την κηδεμονία δύο θείων του. Μπήκε εσωτερικός μαθητής στο περίφημο γυμνάσιο του Χώκσχεντ. Οι σπουδές του συνεχίστηκαν στο κολλέγιο του Σαιν Τζων του Καίμπριτζ, στο οποίο μπήκε με υποτροφία το 1787. Η πρώτη εμφάνιση του Γουίλλιαμ Γουέρτζγουορθ στα γράμματα έλαβε χώρα το 1793, όταν δημοσίευσε πρώτο το ποίημά του "Βραδινός περίπατος" ("An Evening Walk"). To 1790 μαζί με έναν φίλο του αποτόλμησε την οδοιπορική περιπέτεια, κάνοντας το γύρο της Γαλλίας, της Ιταλίας, της Ελβετίας και της Γερμανίας. Τις εντυπώσεις του από τα ταξίδια αυτά αποθανάτισε στα "Περιγραφικά σχεδιάσματα" ("Descriptive Sketches") του 1793. Σημαντικός σταθμός στη ζωή του υπήρξε η χρονιά του 1791, όταν -ήδη ενθουσιασμένος από τις διακηρύξεις της Γαλλικής επανάστης- ξαναπήγε στη Γαλλία και γνώρισε τον δημοκρατικό στρατηγό Μισέλ ντε Μπωπυί. Τότε ερωτεύτηκε την Ανέτ Βαλόν με την οποία απέκτησε την εξώγαμη κόρη του Καρολίνα. Την επόμενη χρονιά 1792 επέστρεψε στην Αγγλία για να περάσει στη συνέχεια μια κρίσιμη εικοσαετία. Το 1795 εγκαταστάθηκε μαζί με την αδερφή του Ντόροθυ στο Ρέινσταουν Λοτζ του Ντόρσετ. Ο υπαίθριος βίος τον γαληνεύει. Εκεί γράφει το θεατρικό του έργο "Οι ακρίτες" ("The Borderers"). Έγινε γνωστός με τα έργα "Λυρικές μπαλάντες" που συνέγραψε με τον φίλο του Σάμιουελ Τέυλορ Κόουλριτζ και "Πρελούδιο" ("The Prelude"). Προς το τέλος της ζωής του (1843-1850) ο Γουίλλιαμ Γουέρτζγουορθ χρίσθηκε επίσημος ποιητής της Βασιλικής Αυλής. Τα έργα του είναι κατά βάση ποιητικά. Ανάμεσά τους υπάρχουν δύο καθαρώς πεζογραφικά, από τα οποία το ένα, εντελώς ξένο προς τον χαρακτήρα και τις λογοτεχνικές προτιμήσεις του, μας προκαλεί την έκπληξη, αφού αναλώνεται σε πολιτικές και διπλωματικές εκτιμήσεις.