Ο συλλογικός τόμος περιλαμβάνει τα κείμενα: - Anthony Easthope, "Κινηματογραφημένες πόλεις της δεκαετίας του '60" - Νίνος Φένεκ Μικελίδης, "Εφιαλτικές και άλλες πόλεις του μέλλοντος" - Federico Fellini, "Βία Βένετο" - Μαρία Γαβαλά, "Ο ηρωισμός της αδυναμίας: η Βενετία στον κινηματογράφο" - Edmund White, "Παραδοξότητες του Παρισιού" - Katherine Shonfield, "Ελεύθερη κυκλοφορία=ελεύθερη συνουσία" - Κώστας Τερζής, "Εξουσία πάνω στην πόλη: αποτυπώματα στο σελυλόιντ" - Ελεονώρα Πασπαλιάρη, "Η αρχιτεκτονική στον κινηματογράφο: μια 'τέχνη καθώς γεννιέται'" - Volker Schlondorff, "Μυθιστορήματα στον γερμανικό κινηματογράφο" - Michel Boujut, "Ο Βιμ Βέντερς στις πόλεις" - Χρήστος Βακαλόπουλος, "Η Αθήνα στον κινηματογράφο - έτος μηδέν" - Χρυσάνθη Σωτηροπούλου, "Αθήνα: μια πόλη που αλλάζει" - Σώτη Τριανταφύλλου, "Blow Up: το Λονδίνο του Αντονιόνι" - Κωνσταντίνος Καϊμάκης, Παναγιώτης Φρούντζος, "Η Νέα Υόρκη του Γούντυ Άλλεν" - Γιώργος Σκεύας, "Η Νέα Υόρκη του Σκορσέζε: ένας οδηγός επιβίωσης" - Αλέξης Ν. Δερμεντζόγλου, "Η πόλη στο φιλμ νουάρ: καταφύγιο και παγίδα μαζί" - Βασίλης Κεχαγιάς, "Χώρος + μουσική = σινεμά" - Max Tessier, "Η πόλη στον ιαπωνικό κινηματογράφο" - Νίκος Κολοβός, "Ο κινηματογράφος στις πόλεις" - Σώτη Τριανταφύλλου, "Οι αρχιτέκτονες στον κινηματογράφο"
Περίληψη
Ο συλλογικός τόμος περιλαμβάνει τα κείμενα: - Anthony Easthope, "Κινηματογραφημένες πόλεις της δεκαετίας του '60" - Νίνος Φένεκ Μικελίδης, "Εφιαλτικές και άλλες πόλεις του μέλλοντος" - Federico Fellini, "Βία Βένετο" - Μαρία Γαβαλά, "Ο ηρωισμός της αδυναμίας: η Βενετία στον κινηματογράφο" - Edmund White, "Παραδοξότητες του Παρισιού" - Katherine Shonfield, "Ελεύθερη κυκλοφορία=ελεύθερη συνουσία" - Κώστας Τερζής, "Εξουσία πάνω στην πόλη: αποτυπώματα στο σελυλόιντ" - Ελεονώρα Πασπαλιάρη, "Η αρχιτεκτονική στον κινηματογράφο: μια 'τέχνη καθώς γεννιέται'" - Volker Schlondorff, "Μυθιστορήματα στον γερμανικό κινηματογράφο" - Michel Boujut, "Ο Βιμ Βέντερς στις πόλεις" - Χρήστος Βακαλόπουλος, "Η Αθήνα στον κινηματογράφο - έτος μηδέν" - Χρυσάνθη Σωτηροπούλου, "Αθήνα: μια πόλη που αλλάζει" - Σώτη Τριανταφύλλου, "Blow Up: το Λονδίνο του Αντονιόνι" - Κωνσταντίνος Καϊμάκης, Παναγιώτης Φρούντζος, "Η Νέα Υόρκη του Γούντυ Άλλεν" - Γιώργος Σκεύας, "Η Νέα Υόρκη του Σκορσέζε: ένας οδηγός επιβίωσης" - Αλέξης Ν. Δερμεντζόγλου, "Η πόλη στο φιλμ νουάρ: καταφύγιο και παγίδα μαζί" - Βασίλης Κεχαγιάς, "Χώρος + μουσική = σινεμά" - Max Tessier, "Η πόλη στον ιαπωνικό κινηματογράφο" - Νίκος Κολοβός, "Ο κινηματογράφος στις πόλεις" - Σώτη Τριανταφύλλου, "Οι αρχιτέκτονες στον κινηματογράφο"
Ο Ιταλός σκηνοθέτης Φεντερίκο Φελίνι (1920-1993) γεννήθηκε στο Ρίμινι. Από τότε που πήγαινε στο δημοτικό σχεδίαζε κόμικς (με τα οποία ασχολήθηκε δεόντως) και έπαιζε με τις μαριονέτες. Όταν έγινε 12 χρονών, το έσκασε από το σπίτι του για να ακολουθήσει ένα τσίρκο. Στα 17 του, εγκατέλειψε την ηρεμία της επαρχιακής λουτρόπολης, στην οποία γεννήθηκε και μεγάλωσε, για να πάει στη Ρώμη. Εκεί γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο, στη Νομική Σχολή, χωρίς να πάρει ποτέ πτυχίο, έζησε αρχικά σαν σκιτσογράφος και στη συνέχεια γράφοντας παρλάτες και σκετς για κομφερανσιέ και άλλους καλλιτέχνες του music hall. Το 1940 συμμετείχε για πρώτη φορά στην επεξεργασία ενός σεναρίου επινοώντας τα γκανγκ. Δύο χρόνια αργότερα γνώρισε την Τζουλιέτα Μασίνα, τη γυναίκα που τον συντρόφευσε σε όλη του τη ζωή και έγινε η μούσα του. Παντρεύτηκαν το 1943 και πολύ σύντομα απέκτησαν το μοναδικό τους παιδί, ένα αγόρι που έσβησε μόλις ύστερα από δύο εβδομάδες ζωής, προκαλώντας ένα από τα μεγαλύτερα τραύματα στο ζευγάρι. Συνεργάστηκε με τον Ρομπέρτο Ροσελίνι (για πρώτη φορά στη "Ρώμη, ανοχύρωτη πόλη") και το 1951 γύρισε την πρώτη του ταινία "Τα φώτα του βαριετέ". Στα 40 χρόνια της δημιουργικής του πορείας, ο άνθρωπος που λάτρεψε τους κλόουν και τον αυτοσχεδιασμό σκηνοθέτησε 24 ταινίες, επιλέγοντας πολλές φορές τους ίδιους συνεργάτες (εκτός από την Τζουλιέτα Μασίνα και τον Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, τους σεναριογράφους Τούλιο Πινέλι και Τονίνο Γκουέρα και τον συνθέτη Νίνο Ρότα). Στην καριέρα του απέσπασε πολλά βραβεία στο Φεστιβάλ των Καννών και της Βενετίας καθώς και Όσκαρ. Το 1954 κέρδισε το Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ της Βενετίας, το 1960 το Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών. Το 1956, το 1961 και το 1974 κέρδισε το βραβείο της Ένωσης Κριτικών της Νέας Υόρκης. Πήρε τέσσερις φορές, το Όσκαρ Καλύτερης Ξένης Ταινίας: το 1956 για το "La Strada", το 1957 για το "Le Notti di Cabiria", το 1963 για το "8 ½" και το 1974 για το "Amarcord". Το 1993 η Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου του απένειμε ειδικό βραβείο Όσκαρ για το σύνολο του έργου του. Τη διασημότητα και τη λατρεία του κοινού κατέκτησε με το "La Strada" (1954). Κύκνειο άσμα του ήταν "H φωνή του φεγγαριού" (1990). Στις 3 Αυγούστου του 1993 έπαθε βαρύ εγκεφαλικό επεισόδιο κατά τη διαμονή του σε ξενοδοχείο στο Ρίμινι και στις 31 Οκτωβρίου άφησε την τελευταία του πνοή σε νοσοκομείο της Ρώμης. Λίγους μήνες αργότερα (τον Μάρτιο του 1994) πεθαίνει από καρκίνο η πολυαγαπημένη του Τζουλιέτα Μασίνα. "Ολες οι ταινίες που έχω κάνει αφορούν τις γυναίκες" έγραφε ο Φελίνι. "Είναι μύθος, μυστήριο, γοητεία, ώθηση για μάθηση, μια ματιά στον ίδιο σου τον εαυτό" τόνιζε στο μικρό σημείωμά του για την ταινία του "H πόλη των γυναικών". Από τις ταινίες του πέρασαν πολλές ηθοποιοί. Ο φακός του όμως πάντα γύριζε στον "θηλυκό Σαρλό", τη λατρευτή του Τζουλιέτα Μασίνα, ενώ έριχνε "κλεφτές" ματιές σε άλλες μικρές θεές, όπως η Αννίτα Έκμπεργκ (Σύλβια στο "La Dolce Vita") και η Ανούκ Αιμέ (Μανταλένα στο "La Dolce Vita"). Στις 31 Οκτωβρίου 2003, στην επέτειο των 10 χρόνων από τον θάνατό του, διοργανώθηκε στο Μουσείο Γκούγκενχαϊμ της Νέας Υόρκης έκθεση με 120 σχέδια και σκίτσα του, τα περισσότερα από το "Βιβλίο των ονείρων" ("Libro dei sogni"), δύο συλλογές του Φελίνι με σχέδια και μεταγραφές ονείρων του, φτιαγμένα στο διάστημα των δεκαετιών 1970-1990
Easthope, Anthony
Συγγραφέας
Άγγλος κριτικός της κουλτούρας (1939-1999), ο οποίος, στο πλαίσιο των πολιτισμικών σπουδών, τάραξε αρκετές φορές τα νερά στη Μ. Βρετανία με τις αντισυμβατικές απόψεις του. Δίδαξε επί τρεις, σχεδόν, δεκαετίες αγγλική λογοτεχνία και πολιτισμικές σπουδές στο Manchester Polytechnic (ή Manchester Metropolitan University, όπως ονομάστηκε μετά το 1991). Άσκησε κριτική, μεταξύ άλλων, στο δίκτυο BBC για "παραποιημένη" προβολή των ειδήσεων, στην εφημερίδα "Guardian" αλλά και σε προσωπικότητες όπως οι Isaiah Berlin, Raymond Tallis, Seamus Heaney, Craig Raine, James Beaumont, Frank Kermode και Keith Joseph. Ταυτόχρονα, υπερασπίστηκε το κινηματογραφικό έργο του σκηνοθέτη David Cronenberg. Γνωστότερα βιβλία του είναι: "Poetry as Discourse" (1983), "British Poststructuralism" (1988), "Poetry and Phantasy" (1989), "Literary into Cultural Studies" (1991), "Wordsworth Now and Then" (1993), "Englishness and National Culture" (1999), κ.ά.
Shonfield, Katherine
Συγγραφέας
H Katherine Penelope Shonfield (1954-2003) γεννήθηκε στο Λονδίνο, έχοντας ουγγρική καταγωγή από την πλευρά του πατέρα της, και πολωνο-εβραϊκή από την πλευρά της μητέρας της. Σπούδασε αρχιτεκτονική στο Central London Polytechnic και για ένα διάστημα στο Cambridge (το οποίο αντιπαθούσε βαθύτατα), και μετά την αποφοίτησή της, το 1985, δίδαξε θεωρία και ιστορία της αρχιτεκτονικής στο Λονδίνο, στο South Bank Polytechnic (που αργότερα έγινε South Bank University), στο Kingston Polytechnic, στο Central London Polytechnic και στην Ένωση Αρχιτεκτόνων (Architectural Association). Ταυτόχρονα, συνεργάστηκε σαν αρθρογράφος με τα περιοδικά "Building Design" και "Architect's Journal". Η προσέγγιση της Σόνφιλντ στην αρχιτεκτονική θεωρία υπήρξε αρκετά αντισυμβατική, χρησιμοποιώντας συχνά αναφορές στη λογοτεχνία και στον κινηματογράφο, ως μέσα για την κριτική της (με βιβλία όπως το "Walls Have Feelings: Architecture, Film and the City", 2000, κ.ά.) Ασχολήθηκε επίσης με τη σύγχρονη τέχνη, πραγματοποιώντας, μεταξύ άλλων, την εγκατάσταση "Dirt is Matter Out of Place" (1991), κατά την οποία γέμισε τις δημόσιες τουαλέτες του Spitalfields με φτερά.
White, Edmund
Συγγραφέας
Ο Έντμουντ Ουάιτ γεννήθηκε το 1940 στις ΗΠΑ. Είναι συγγραφέας πολλών βιβλίων, ανάμεσα στα οποία το "A Boy's Own Story" και πιο πρόσφατα το "The Married Man". Είναι μέλος της αμερικανικής ακαδημίας Τεχνών και Γραμμάτων. Δέκα από τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί στα γαλλικά, μεταξύ των οποίων και η αριστουργηματική βιογραφία του Ζαν Ζενέ. Χρίστηκε ιππότης του γαλλικού Τάγματος Τεχνών και Γραμμάτων.
Μικελίδης, Νίνος Φένεκ
Συγγραφέας
Ο Νίνος Φένεκ Μικελίδης γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1936. Σπούδασε ελληνική και αγγλική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και κινηματογράφο στο Λονδίνο και στο Παρίσι. Σκηνοθέτησε τη βραβευμένη σε διάφορα φεστιβάλ (Κάρλοβι Βάρι, Λειψίας και Θεσσαλονίκης) μικρού μήκους ταινία "Κύπρον ου μ' εθέσπισεν..." (1962-63), βασισμένη στα ποιήματα του Γιώργου Σεφέρη "Ελένη" και "Σαλαμίνα της Κύπρος". Εξέδωσε τις ποιητικές συλλογές "Πρώτα φτερουγίσματα", 1955, "Σερενάτα στη Μεσόγειο", 1959, "Ερωτικός Μάης: Ποιήματα 1963-2000" (συγκεντρωτική έκδοση), Κέδρος, 2002, και "Έκλειψη και άλλα ποιήματα", Μεταίχμιο, 2008. Έγραψε μελέτες για τον ελληνικό και ξένο κινηματογράφο και εξέδωσε τα "Ημερολόγιο φυλακής", τα οποία κρατούσε κατά τη διάρκεια της σύλληψής του (1955-56) από τις αγγλικές αρχές της Κύπρου. Από τα ιδρυτικά μέλη της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου (ΠΕΚΚ) και για μεγάλο διάστημα αντιπρόεδρος της Διεθνούς Ομοσπονδίας Κριτικών Κινηματογράφου (FIPRESCI). Κριτικός κινηματογράφου και θεάτρου της εφημερίδας "Ελευθεροτυπία" από το 1975. Από το 1999 μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου (European Film Academy). Το 1988 ίδρυσε και έκτοτε διευθύνει το φεστιβάλ "Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου", που γίνεται κάθε Οκτώβριο στην Αθήνα.
Schlöndorff, Volker
Συγγραφέας
Γερμανός σκηνοθέτης (γεν. 1939) του νέου γερμανικού κινηματογράφου του τέλους της δεκαετίας του '60, που εμφανίστηκε μαζί με τους Βιμ Βέντερς, Ρ.Β. Φασμπίντερ, Βέρνερ Χέρτσογκ, Μαργκαρέτε Φον Τρότα, κ.ά. Γνωστότερες ταινίες του: "Ο νεαρός Τέρλες", 1966 (πρώτη του ταινία/διασκευή της ομότιτλης νουβέλας του Ρόμπερτ Μούζιλ, συμμετοχή στο Φεστιβάλ Κανών), "Η χαμένη τιμή της Καταρίνα Μπλουμ", 1975 (βασισμένη στο μυθιστόρημα του Χάινριχ Μπέλ), "Το ταμπούρλο", 1979 (βασισμένη στο μυθιστόρημα του Γκύντερ Γκρας, Χρυσός Φοίνικας του Φεστιβάλ Κανών), "Ένας έρωτας του Σουάν", 1984 (βασισμένη στο πρώτο μέρος του μυθιστορήματος του Μαρσέλ Προυστ "Αναζητώντας το χαμένο χρόνο": "Από τη μεριά του Σουάν"), "Homo Faber", 1991 (βασισμένη στο μυθιστόρημα του Μαξ Φρις).
