ΤΟ ΦΩΣ ΣΤΗ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Περίληψη

Το βιβλίο αυτό βασίζεται στην διατριβή του συγγραφέα με τίτλο "Φως στην Aρχιτεκτονική: H Yποβλητική Xρήση Tού Φυσικού Φωτός και η Σχέση του με την Λειτουργία στις Bυζαντινές Eκκλησίες" η οποία ολοκληρώθηκε στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν των Η.Π.Α. το 1996, παρέχει δε συμπληρωματικά στοιχεία επί του αυτού θέματος. Mέρη του έργου αυτού έχουν παρουσιασθεί σε διεθνή συνέδρια στην Eυρώπη, στην Aμερική και στην Aσία και έχουν αποσπάσει ενθουσιώδη σχόλια από επιστήμονες διαφόρων ειδικοτήτων όπως βυζαντινολόγους, κλασικούς αρχαιολόγους, ιστορικούς της τέχνης, ιστορικούς αρχαίας λογοτεχνίας, μαθηματικούς, φυσικούς, αρχαιοαστρονόμους καθώς και από αρχιτέκτονες, καλλιτέχνες, σκηνογράφους, μηχανικούς φωτισμού και άλλους.
Πρόκειται για μια παρουσίαση και ανάλυση ορισμένων από τις μεθόδους που χρησιμοποιούσαν οι βυζαντινοί αρχιτέκτονες για την δημιουργία υποβλητικής ατμόσφαιρας σε εκκλησιαστικά κτίρια. Εξετάζονται θέματα που άπτονται της θεολογίας, της φιλοσοφίας, των μαθηματικών, της στερεομετρίας, της οπτικής και της κατοπτρικής και των τρόπων που αυτές οι θεωρητικές προσεγγίσεις βρήκαν εφαρμογή στην αρχιτεκτονική. Εξετάζεται επίσης η ιστορική συνέχεια αυτών των προσπαθειών από την αρχαιότητα μέχρι το Bυζάντιο καθώς και η ύπαρξη παρόμοιων τάσεων σε άλλους αρχαίους πολιτισμούς.
Εξετάζονται τα αρχιτεκτονικά στοιχεία στα οποία οφείλεται η μυστηριώδης ατμόσφαιρα τού εσωτερικού χώρου της βυζαντινής εκκλησίας και υποστηρίζεται ότι απετέλεσε αντικείμενο προσεκτικού σχεδιασμού που είχε ως τελικό στόχο την δημιουργία της γνώριμης κατανυκτικής αίσθησης που τα κτίρια αυτά αποπνέουν. Η συστηματική χρήση του φυσικού φωτός είχε σκοπό την ενίσχυση της εντύπωσης του θείου ούτως ώστε η λειτουργική πράξη να μπορεί να γίνει βαθύτερα αντιληπτή. Το φυσικό φως αποτελούσε ένα από τα πλέον θεμελιώδη συστατικά στοιχεία της θρησκευτικής εμπειρίας ιδιαίτερα λόγω τής δυνατότητάς του να χρησιμεύει ως όχημα προς μια σύλληψη του "αληθινού" φωτός και ο χειρισμός του συνίστατο, μεταξύ άλλων, στην κατάλληλη