ΤΟ ΕΝΔΟΞΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΤΟΥ ΒΟΤΑΝΙΚΟΥ

Περίληψη

Το ένδοξο σκοτάδι του Βοτανικού, το νέο μυθιστόρημα της πραγματικότητας, της Σεμίνας Διγενή, αναφέρεται στην ιστορία μιας οικογένειας που έζησε κάποτε στο Βοτανικό και σημάδεψε τη μεθοριακή ζώνη της παιδικής κι εφηβικής της γεωγραφίας.

Οι τρεις πρωταγωνίστριες του βιβλίου είναι η γιαγιά Ασημίνα (ίδια η Μπερνάρντα Άλμπα του Λόρκα), ένα μικρό κορίτσι, συναρμολογημένο από άγριες εποχές (με τη διαρκή υποψία πως είναι ένα ελαττωματικό δημιούργημα της Φρανκενστάιν γενιάς του), αλλά και η Ελλάδα από το 1958 μέχρι το 1980.

Μέσα από τις περιπέτειες της γενιάς των Βουτσαράδων, με τους ισχυρούς άντρες, τις μοιραίες γυναίκες, τους φτωχοδιαβόλους, τα αδίστακτα αφεντικά, τις σκληρές πεθερές, τα κορίτσια-θύματα και τους τυχοδιώκτες, περνούν γνωστά πρόσωπα και σημαντικά γεγονότα του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα.

Κομμάτια σκηνικού μιας ασπρόμαυρης εποχής, που ζωντανεύει μπροστά στα μάτια του κοριτσιού, στο πιο φαντασμαγορικό σινεμασκόπ. Η ταινία του σογιού της προβάλλεται σε λούπα, στην πιο μεγάλη και ψαρωτική οθόνη.

Η Ασημίνα, ο Σωτήρης, ο Τάσος, η Μαγδαληνή, η Σοφία, η Αλεξάνδρα, ο Μιχάλης, ο Δημήτρης, το χασάπικο του Δόριζα, ο φούρνος του Κολιόπουλου, ο Βίνιος που νοίκιαζε καμαράκια στο υπουργείο Υγείας, η αλάνα που ανήκε σε κάποιον επιπλοποιό Γεωργιάδη, το παλιό σπίτι του Πέτρου του γιατρού, οι λαχανόκηποι και τα θερμοκήπια, ο Καπίρης ο μαραγκός με τα εφτά παιδιά, τα βρομερά ταμπάκικα, η καφετζού που δεχόταν απατημένες ή ερωτοχτυπημένες πελάτισσες στο δρομάκι μετά από την Ιερά Οδό, η πρώτη ΕΒΓΑ της γειτονιάς, οι τεκέδες, τα ρουφηχτήρια και τα κρασοπουλειά, ο «κουμουνιστής» Δημήτρης, τα ενοικιαζόμενα δωμάτια του Παναγιωτίδη, το εργοστάσιο μεταξιού που έγινε μετά ο Πολυχώρος «Αθηναΐς», το ρέμα του Προφήτη Δανιήλ, τα καρβουνιάρικα με τη χύμα ρετσίνα, ο «Λελούδας», ο Άγιος Πολύκαρπος, η Αγία Μαρκέλλα, η Αγία Άννα κι ο Άγιος Βασίλης, τα μπορντέλα με το κόκκινο φωτάκι, οι στάβλοι και οι αγελάδες στην Ορφέως, η ταβέρνα του Παππά και το σπίτι του Γιώργου Μαρίνου στην Κοζάνη