ΔΙΩΝ ΑΠΑΝΤΑ 9 (1026)

Περίληψη

Ο ρήτορας-πολιτικός, σοφιστής και φιλόσοφος Δίων, ο επονομαζόμενος Προυσαεύς ή Χρυσόστομος (αρχαιοελληνική προσωνυμία που δήλωνε τον έχοντα «χρυσό στόμα», δηλαδή τον δεινό ρήτορα), έζησε μεταξύ 40-120 μ.Χ.

Οι 80 περίπου σωζόμενοι λόγοι του, μερικοί από τους οποίους αποτελούν λαμπρά δείγματα της τέχνης του λόγου, ασχολούνται με διάφορα θέματα της φιλοσοφίας και της ηθικής, της μυθολογίας και της λογοτεχνίας, της πολιτικής και της καθημερινής ζωής. Όντας εξαιρετικά δείγματα της άνθησης των ελληνικών γραμμάτων κατά την περίοδο της Δεύτερης Σοφιστικής, αποκαλύπτουν τον γόνιμο συνδυασμό των στοιχείων του ρήτορα-πολιτικού, του σοφιστή και του Κυνικού και Στωικού φιλοσόφου που συναποτελούσαν την προσωπικότητα του Δίωνα.

Ο τόμος περιλαμβάνει:

Περί τύχης Α΄-Γ΄: Σειρά τριών λό­γων που α­σχο­λού­νται με το θέ­μα της τύ­χης. Οι δύο πρώτοι αποτελούν εγκώμια της τύχης, ενώ ο τρίτος σκοπό έχει να κα­τα­δεί­ξει τον πα­ρα­λο­γι­σμό των αν­θρώ­πι­νων α­ντι­λή­ψε­ων γι' αυ­τήν.

Περί δόξης Α΄: Στον λό­γο αυ­τό ο Δί­ων α­να­φέ­ρε­ται στη μα­ταιό­τη­τα της δό­ξας, την ο­ποί­α πα­ρου­σιά­ζει ως έ­να πράγ­μα ό­χι μό­νο ε­ντε­λώς ε­φή­με­ρο και α­νώ­φε­λο, αλ­λά και με­ρι­κές φο­ρές βλα­βε­ρό και ψυ­χο­φθό­ρο.

Περί δόξης Β΄: Στον λόγο αυτό ο Δίων αποδεικνύει ότι η δό­ξα ως υ­πό­λη­ψη και ε­κτί­μη­ση α­πό το πλή­θος εί­ναι έα­να­ξιό­πι­στο μέ­σο για να κρί­νου­με με βά­ση αυ­τό τον ε­αυ­τό μας.

Περί δόξης Γ΄: Στον σύ­ντο­μο αυ­τό λό­γο η λέ­ξη δό­ξα έ­χει την έν­νοια της γνώ­μης, της ά­πο­ψης που έ­χει ο άν­θρω­πος για τα πράγ­μα­τα, ά­πο­ψη που τις πε­ρισ­σό­τε­ρες φο­ρές εί­ναι ε­σφαλ­μέ­νη. Η δό­ξα α­ντι­πα­ρα­τί­θε­ται στην αλη­θι­νή γνώ­ση του κα­λού και του κα­κού και α­πορ­ρί­πτε­ται ως κρι­τή­ριο για τον ο­ρι­σμό των στό­χων στη ζω­ή του αν­θρώ­που.

Περί αρετής: Ο λό­γος αυ­τός έ­χει ως θέ­μα του την πρα­κτι­κή ση­μα­σί­α της α­ρε­τής στην κα­θη­με­ρι­νή ζω­ή του αν­θρώ­που και την ευ­τυ­χί­α που η α­ρε­τή με τις τέσσερις μορφές της (φρόνηση, εγκράτεια, δικαιοσύνη, αν­δρεία)