Τις τελευταίες δεκαετίες γίνεται λόγος για τον πολιτισμό της ελιάς, ο οποίος -σύμφωνα με την καθηγήτρια Αικατερίνη Πολυμέρου-Καμηλάκη- περιλαμβάνει αντικείμενα, τεχνικές, διατροφικές συνήθειες, λατρευτικές συμπεριφορές, τελετουργίες, ιατρικές συνταγές, υλικά καλλωπισμού του σώματος και συμβολισμούς, που ξεπερνούν τον τόπο και τον χρόνο χρήσης και αναφοράς τους. Όταν δε οι ειδικοί αναφέρονται σε ελληνικούς ελαιώνες, καταγράφουν μια σειρά τόπων, χωρίς βεβαίως να κάνουν λόγο για τον Ελαιώνα των Αθηνών. Μάλλον δικαιολογημένα, αφού σήμερα δεν υφίσταται Ελαιώνας, παρά το γεγονός ότι ως τοπωνύμιο διατηρείται· συζητείται μάλιστα έντονα τελυταία, λόγω των έργων ανάπλασης που προγραμματίζονται στην περιοχή. Μήπως ο Δημ. Καμπούρογλου αναφέρεται σε άλλον Ελαιώνα; Ξεκινώντας από τον Λόγγο της Αττικής, κάνει λόγο για "αθηναϊκόν δάσος". Υπήρξε λοιπόν κάτι τέτοιο; Σε μια εποχή - δεύτερη δεκαετία 20ού αιώνα- κατά την οποία οι νεήλυδες αστοί της λαμπερής ελληνικής πρωτεύουσας αρέσκονται να ασχολούνται με το πράσινο της πόλης - πρωτοστατούν η βασίλισσα Σοφία και οι θήλεις γόνοι της οικογένειας Ελένη και Ειρήνη - δασώνοντας περιοχές όπως οι λόφοι Φιλοπάππου και Στρέφη, ο "εραστής" των Αθηνών απευθύνει μια δραματική έκκληση: Πριν δασώσετε νέες περιοχές, να διασώσετε το "ιερόν άλσος", το πολυύμνητο και προαιώνιο "Ελαιώνα των Αθηνών"! [...] (από το επίμετρο του βιβλίου)
Περίληψη
Τις τελευταίες δεκαετίες γίνεται λόγος για τον πολιτισμό της ελιάς, ο οποίος -σύμφωνα με την καθηγήτρια Αικατερίνη Πολυμέρου-Καμηλάκη- περιλαμβάνει αντικείμενα, τεχνικές, διατροφικές συνήθειες, λατρευτικές συμπεριφορές, τελετουργίες, ιατρικές συνταγές, υλικά καλλωπισμού του σώματος και συμβολισμούς, που ξεπερνούν τον τόπο και τον χρόνο χρήσης και αναφοράς τους. Όταν δε οι ειδικοί αναφέρονται σε ελληνικούς ελαιώνες, καταγράφουν μια σειρά τόπων, χωρίς βεβαίως να κάνουν λόγο για τον Ελαιώνα των Αθηνών. Μάλλον δικαιολογημένα, αφού σήμερα δεν υφίσταται Ελαιώνας, παρά το γεγονός ότι ως τοπωνύμιο διατηρείται· συζητείται μάλιστα έντονα τελυταία, λόγω των έργων ανάπλασης που προγραμματίζονται στην περιοχή. Μήπως ο Δημ. Καμπούρογλου αναφέρεται σε άλλον Ελαιώνα; Ξεκινώντας από τον Λόγγο της Αττικής, κάνει λόγο για "αθηναϊκόν δάσος". Υπήρξε λοιπόν κάτι τέτοιο; Σε μια εποχή - δεύτερη δεκαετία 20ού αιώνα- κατά την οποία οι νεήλυδες αστοί της λαμπερής ελληνικής πρωτεύουσας αρέσκονται να ασχολούνται με το πράσινο της πόλης - πρωτοστατούν η βασίλισσα Σοφία και οι θήλεις γόνοι της οικογένειας Ελένη και Ειρήνη - δασώνοντας περιοχές όπως οι λόφοι Φιλοπάππου και Στρέφη, ο "εραστής" των Αθηνών απευθύνει μια δραματική έκκληση: Πριν δασώσετε νέες περιοχές, να διασώσετε το "ιερόν άλσος", το πολυύμνητο και προαιώνιο "Ελαιώνα των Αθηνών"! [...] (από το επίμετρο του βιβλίου)
Eκδότης
Εταιρεία Αρχειακών Μελετών και Εκδόσεων "ο Μικρός Ρωμιός"
ISBN
9789607828286
Κωδικός Ευριπίδη 010100036164
Έτος κυκλοφορίας 2007
Σελίδες 64
Διαστάσεις 20χ13
Βάρος 112 gr
Καμπούρογλου, Δημήτριος Γ.
Συγγραφέας
Δημήτριος Καμπούρογλου (1852-1942). Ο Δημήτριος Καμπούρογλου γεννήθηκε στην Αθήνα, γιος του Kωνσταντινουπολίτη Γρηγορίου Καμπούρογλου, λόγιου και ιδρυτή της πρώτης εθνικής θεατρικής σκηνής στη χώρα μας, και της Μαριάννας το γένος Σωτηριανού - Γέροντος από την Αθήνα. Μεγάλωσε σε υψηλό πνευματικό περιβάλλον, καθώς και η μητέρα του ήταν εξαιρετικά μορφωμένη για την εποχή. Σπούδασε στη νομική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και άσκησε στη δικηγορία για δεκαπέντε χρόνια. Στη συνέχεια εργάστηκε στο δημόσιο τομέα [Πρωτοδικείο Αθηνών (1872-1873), Αρχαιολογική Εταιρεία, Εθνική Βιβλιοθήκη, της οποίας διετέλεσε και διευθυντής (1904-1917)]. Ασχολήθηκε παράλληλα με τη δημοσιογραφία. Στα πλαίσια της δραστηριότητάς του συγκέντρωσε ιστορικό και χρονογραφικό υλικό για την Αθήνα, επανέκδωσε το ιδρυμένο από τον πατέρα του περιοδικό "Εβδομάς", του οποίου ανέλαβε και τη διεύθυνση (1884-1886) και κυκλοφόρησε το λαογραφικό περιοδικό "Δίπυλον" (1910-1912). Τιμήθηκε με το κρατικό Αριστείο των Γραμμάτων (1923) και υπήρξε μέλος (από το 1927) και πρόεδρος (1934) της Ακαδημίας Αθηνών. Το 1932 γιόρτασε τα πενήντα χρόνια της φιλολογικής του δραστηριότητας στο σύλλογο Παρνασσός. Πέθανε στην Αθήνα κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής. Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε το 1872, φοιτητής ακόμη, με την υποβολή της κωμωδίας του "Ευσυνειδησία και Ασυνειδησία" στο Βουτσιναίο ποιητικό διαγωνισμό, στον οποίο βραβεύτηκε τον επόμενο χρόνο για την ποιητική συλλογή "Η φωνή της καρδιάς μου". Ακολούθησαν πολλές δημοσιεύσεις και εκδόσεις έργων του, με τα οποία κάλυψε πολλούς τομείς του γραπτού λόγου. Ο Δημήτριος Καμπούρογλου ανήκει στους έλληνες πεζογράφους της λεγόμενης γενιάς του 1880. Στο σύνολο του έργου του κυριαρχεί η πρόθεσή του να καταγράψει την ιστορία της Αθήνας, για την οποία έτρεφε βαθιά αγάπη, και να αναδείξει μέσω του λόγου του την αδιάσπαστη συνέχεια του ελληνισμού στο πέρασμα των αιώνων. Για το λόγο αυτό στράφηκε τόσο στην ιστορική και λαογραφική μελέτη του παρελθόντος, κυρίως της περιόδου της τουρκοκρατίας, όσο και στην παρατήρηση της σύγχρονής του πραγματικότητας με έμφαση στα λαϊκά κοινωνικά στρώματα. Στον τομέα της γλώσσας κινήθηκε στα πλαίσια μιας συγκρατημένης δημοτικιστικής έκφρασης. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Δημήτριου Καμπούρογλου βλ. Γιάκος Δημ., "Καμπούρογλους Δημήτριος", Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας 8. Αθήνα, Χάρη Πάτση, χ.χ., Μερακλής Μ.Γ., "Δημήτριος Καμπούρογλου", Η ελληνική ποίηση· Ρομαντικοί - Εποχή του Παλαμά - Μεταπαλαμικοί· Ανθολογία - Γραμματολογία, σ.194-197. Αθήνα, Σοκόλης, 1977, Παπαγεωργίου Κώστας Γ., "Δημήτριος Γρ. Καμπούρογλους", Η παλαιότερη πεζογραφία μας· Από τις αρχές της ως τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμοΖ’ (1880-1900), σ.52-69. Αθήνα, Σοκόλης, 1997, Σολωμού Αλίκη, "Καμπούρογλου Δημήτριος", Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό 4. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1985 και Σπεράντσας Σ.Γ., "Καμπούρογλου Δημήτριος Γρ.", Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια 13. Αθήνα, Πυρσός, 1933.
(Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).
Καμπούρογλου, Δημήτριος Γ.
Συγγραφέας
Δημήτριος Καμπούρογλου (1852-1942). Ο Δημήτριος Καμπούρογλου γεννήθηκε στην Αθήνα, γιος του Kωνσταντινουπολίτη Γρηγορίου Καμπούρογλου, λόγιου και ιδρυτή της πρώτης εθνικής θεατρικής σκηνής στη χώρα μας, και της Μαριάννας το γένος Σωτηριανού - Γέροντος από την Αθήνα. Μεγάλωσε σε υψηλό πνευματικό περιβάλλον, καθώς και η μητέρα του ήταν εξαιρετικά μορφωμένη για την εποχή. Σπούδασε στη νομική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και άσκησε στη δικηγορία για δεκαπέντε χρόνια. Στη συνέχεια εργάστηκε στο δημόσιο τομέα [Πρωτοδικείο Αθηνών (1872-1873), Αρχαιολογική Εταιρεία, Εθνική Βιβλιοθήκη, της οποίας διετέλεσε και διευθυντής (1904-1917)]. Ασχολήθηκε παράλληλα με τη δημοσιογραφία. Στα πλαίσια της δραστηριότητάς του συγκέντρωσε ιστορικό και χρονογραφικό υλικό για την Αθήνα, επανέκδωσε το ιδρυμένο από τον πατέρα του περιοδικό "Εβδομάς", του οποίου ανέλαβε και τη διεύθυνση (1884-1886) και κυκλοφόρησε το λαογραφικό περιοδικό "Δίπυλον" (1910-1912). Τιμήθηκε με το κρατικό Αριστείο των Γραμμάτων (1923) και υπήρξε μέλος (από το 1927) και πρόεδρος (1934) της Ακαδημίας Αθηνών. Το 1932 γιόρτασε τα πενήντα χρόνια της φιλολογικής του δραστηριότητας στο σύλλογο Παρνασσός. Πέθανε στην Αθήνα κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής. Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε το 1872, φοιτητής ακόμη, με την υποβολή της κωμωδίας του "Ευσυνειδησία και Ασυνειδησία" στο Βουτσιναίο ποιητικό διαγωνισμό, στον οποίο βραβεύτηκε τον επόμενο χρόνο για την ποιητική συλλογή "Η φωνή της καρδιάς μου". Ακολούθησαν πολλές δημοσιεύσεις και εκδόσεις έργων του, με τα οποία κάλυψε πολλούς τομείς του γραπτού λόγου. Ο Δημήτριος Καμπούρογλου ανήκει στους έλληνες πεζογράφους της λεγόμενης γενιάς του 1880. Στο σύνολο του έργου του κυριαρχεί η πρόθεσή του να καταγράψει την ιστορία της Αθήνας, για την οποία έτρεφε βαθιά αγάπη, και να αναδείξει μέσω του λόγου του την αδιάσπαστη συνέχεια του ελληνισμού στο πέρασμα των αιώνων. Για το λόγο αυτό στράφηκε τόσο στην ιστορική και λαογραφική μελέτη του παρελθόντος, κυρίως της περιόδου της τουρκοκρατίας, όσο και στην παρατήρηση της σύγχρονής του πραγματικότητας με έμφαση στα λαϊκά κοινωνικά στρώματα. Στον τομέα της γλώσσας κινήθηκε στα πλαίσια μιας συγκρατημένης δημοτικιστικής έκφρασης. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Δημήτριου Καμπούρογλου βλ. Γιάκος Δημ., "Καμπούρογλους Δημήτριος", Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας 8. Αθήνα, Χάρη Πάτση, χ.χ., Μερακλής Μ.Γ., "Δημήτριος Καμπούρογλου", Η ελληνική ποίηση· Ρομαντικοί - Εποχή του Παλαμά - Μεταπαλαμικοί· Ανθολογία - Γραμματολογία, σ.194-197. Αθήνα, Σοκόλης, 1977, Παπαγεωργίου Κώστας Γ., "Δημήτριος Γρ. Καμπούρογλους", Η παλαιότερη πεζογραφία μας· Από τις αρχές της ως τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμοΖ’ (1880-1900), σ.52-69. Αθήνα, Σοκόλης, 1997, Σολωμού Αλίκη, "Καμπούρογλου Δημήτριος", Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό 4. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1985 και Σπεράντσας Σ.Γ., "Καμπούρογλου Δημήτριος Γρ.", Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια 13. Αθήνα, Πυρσός, 1933.
(Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).
