ΠΑΙΔΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ ΚΑΙ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΠΑΡΟ

Περίληψη

«Τα αντικείµενα που χρησιµοποιούσαµε για να παίξουµε, τα φτιάχναµε µόνοι µας. Τις καρκατσίλιες από πηλό, τις σφεντόνες από διχάλες που φτιάχναµε από δέντρα, µε λάστιχα και δέρµα από παλιά παπούτσια, το µπίτσι από σανίδια, τα τόπια και τις µπάλες από κουρέλια, τα στεφανωτά και τους αητούς από καλάµια, κόλλα χάρτινη µπλε, σπόγγο και ουρά από κουρέλια, τις σαΐτες ή χελιδόνια και τους µπίκους από χαρτί που κόβαµε από τετράδια, το τσέρκλο από παλιά στεφάνια από βαρέλια και από σκουριασµένο σύρµα. Ακόµα τα πεντόβολα που φτιάχναµε από στρογγυλά χοχλίδια, τα µυλαράκια από άρδικα και το σουράβλι και τσαµπουνάκι από καλάµι, τις κούκλες από παλιά πανιά κ.ά.». Σε ένα µικρό αλλά πασίγνωστο τουριστικά κυκλαδονήσι, την Αντίπαρο, οι µαθητές, οι µαθήτριες και οι δασκάλες του δηµοτικού σχολείου είχαν για πολλά χρόνια ως πηγή έµπνευσης µια απλή γυναίκα του χωριού µε ανεξάντλητη όµως ψυχική δύναµη και διάθεση ανιδιοτελούς προσφοράς: τη Μαρουσώ Φαρούπου, η οποία έλεγε στα παιδιά παραµύθια, τους έφτιαχνε παιχνίδια, τους µάθαινε λέξεις, τραγούδια, έθιµα και συνταγές, τους έφτιαχνε γλειφιτζούρια και άλλα γλυκά, ζωγράφιζε και κατασκεύαζε σκηνικά, έραβε φορεσιές. Ήταν ο λαϊκός πολιτισµός των δικών της παιδικών χρόνων, µέσα από τον οποίο απελευθέρωνε τη φαντασία και τη δηµιουργικότητα των σηµερινών παιδιών. Αποτελώντας έναν φόρο τιµής στην πολύπλευρη πολιτιστική, εκπαιδευτική και ανθρωπιστική δράση της, το βιβλίο αυτό έχει ως θέµα τα παιχνίδια ως αναπόσπαστο κοµµάτι της παιδικής ζωής στη νησιωτική κοινότητα της Αντιπάρου στο δεύτερο µισό του 20ού αι. Το παιχνίδι περιγράφεται και µελετάται όχι ως νοσταλγική ανάµνηση ή µουσειακό έκθεµα, αλλά ως βιωµένη, δυναµική και πολλαπλά λειτουργική διαδικασία συνδεδεµένη µε τους κοινωνικούς χώρους ανάπτυξής της, την παιδική ηλικία, τη σχέση γονιών-παιδιών και τις παρέες των συνοµηλίκων. Επιπλέον η παρούσα έκδοση συνιστά µια πολύτιµη µαρτυρία για το τι σηµαίνει να είσαι παιδί και παίζοντας να αναδηµιουργείς ελεύθερα τον κόσµο.