Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ

Περίληψη

Οι ολέθριες για την Ελλάδα και τον Ελληνισμό επιπτώσεις από τη βασιλική θητεία του Γερμανόφιλου Κωνσταντίνου Γλύξμπουργκ (μεταξύ 1913-1917 και 1920- 1922) σφράγισαν καθοριστικά τις εσωτερικές και διεθνείς εξελίξεις στις αρχές του 20ού αιώνα. Αρνούμενος πεισματικά, μετά το ξέσπασμα του Α' παγκοσμίου πολέμου, στον λαοπρόβλητο πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο τον πρώτο λόγο στη χάραξη της εθνικής πολιτικής, οδήγησε μοιραία τη χώρα στον μεγάλο εθνικό Διχασμό. Πολιτευόμενος, στη συνέχεια, ως κομματάρχης αποπειράθηκε, μέσα από τη νομιμοποίηση φιλοβασιλικών κυβερνήσεων, να υπονομεύσει τον παραδοσιακό εξωτερικό προσανατολισμό της Ελλάδας με επακόλουθο την κατάτμησή της σε δύο "κράτη" μετά την εκδήλωση του κινήματος της Εθνικής Άμυνας.
Εκθρονισθείς τον Ιούνιο του 1917, έπειτα από δυναμική παρέμβαση της Αντάντ, εξακολούθησε (αυτοεξόριστος) από την Ελβετία την υπονόμευση της εθνικής πολιτικής του Βενιζέλου. Συνεργαζόμενος με τα πλέον ακραία φιλοβασιλικά στοιχεία και Γερμανούς πράκτορες στο εξωτερικό, αρνήθηκε να σεβαστεί τα μεγαλειώδη εθνικά επιτεύγματα του Έλληνα πρωθυπουργού στη Συνδιάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων (1918-19), υποκινώντας, μάλιστα, απόπειρες εξόντωσής του (1920). Χωρίς αναστολή και παρά τη διεθνή αποστροφή επέστρεψε και πάλι στην Ελλάδα μετά την ατυχή για τους Φιλελευθέρους έκβαση των εκλογών του Νοεμβρίου 1920.
Όμως και στη φάση αυτή (1920-22) η παρουσία και οι επιλογές του επέπρωτο να έχουν, για μια ακόμη φορά, αρνητικές επιπτώσεις στην πορεία του έθνους. Απομονωμένη διεθνώς η Ελλάδα, με δεδομένους τους ανεπιτυχείς χειρισμούς της φιλοβασιλικής πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας, οδηγήθηκε τελικά στη δίνη της Μικρασιατικής καταστροφής. Χάρη στο επαναστατικό κίνημα Πλαστήρα - Γονατά απηλλάγη, επιτέλους, η χώρα από την επώδυνη βασιλεία του το Φθινόπωρο του 1922. Ωστόσο ήταν πλέον αργά: η Ελλάδα έβγαινε, και πάλι, τραυματισμένη και διχασμένη από τις αέναες αντιπαραθέσεις, ενώ η πολιτική της Μεγάλης Ιδέας ετάφη οριστικά.