Όταν ένας πρώτης τάξεως στίχος χρησιμοποιηθεί με φρόνηση, αποτελεί μια θαυμάσια μορφή θεραπείας με θερμότητα. Θεραπείας των συμπτωμάτων που εμφανίζει συχνά η ασθένεια που λέγεται υπαρξιακή αγωνία. Εγώ, ένας ηδονιστής, είχα στραφεί πολλές φορές στα ποιήματα του Νίκου Καρούζου, γιατί η αγωνία αυτή Υπερβαίνει τη ζωή Γι' αυτό και αχρηστεύει τις απολαύσεις. Οι στίχοι τους ακτινοβολούσαν θερμότητα. Ηδονή βγαλμένη από οδύνη. Απόλαυση που υπερέβαινε την αγωνία που τη γέννησε. Έτσι έκλεινε ο κύκλος και όχι σαν μολυβιά πάνω στο χαρτί. Όταν στράφηκα - για την παρούσα συνέντευξη - στον ίδιο τον ποιητή, δεν ήξερα ότι συμπεριφέρομαι σαν απογευματινό ηλιοτρόπιο που στρέφεται προς το ηλιοβασίλεμα. Για τον ίδιο λόγο. Για τη θερμότητα μιας μπάσας φωνής-όπως αυτής του ποιητή-όταν τραγουδάει τους Σικελικούς Εσπερινούς του Ραχμάνινωφ.
Περίληψη
Όταν ένας πρώτης τάξεως στίχος χρησιμοποιηθεί με φρόνηση, αποτελεί μια θαυμάσια μορφή θεραπείας με θερμότητα. Θεραπείας των συμπτωμάτων που εμφανίζει συχνά η ασθένεια που λέγεται υπαρξιακή αγωνία. Εγώ, ένας ηδονιστής, είχα στραφεί πολλές φορές στα ποιήματα του Νίκου Καρούζου, γιατί η αγωνία αυτή Υπερβαίνει τη ζωή Γι' αυτό και αχρηστεύει τις απολαύσεις. Οι στίχοι τους ακτινοβολούσαν θερμότητα. Ηδονή βγαλμένη από οδύνη. Απόλαυση που υπερέβαινε την αγωνία που τη γέννησε. Έτσι έκλεινε ο κύκλος και όχι σαν μολυβιά πάνω στο χαρτί. Όταν στράφηκα - για την παρούσα συνέντευξη - στον ίδιο τον ποιητή, δεν ήξερα ότι συμπεριφέρομαι σαν απογευματινό ηλιοτρόπιο που στρέφεται προς το ηλιοβασίλεμα. Για τον ίδιο λόγο. Για τη θερμότητα μιας μπάσας φωνής-όπως αυτής του ποιητή-όταν τραγουδάει τους Σικελικούς Εσπερινούς του Ραχμάνινωφ.
Νίκος Καρούζος (1926-1990). Ο Νίκος Καρούζος του Δημήτρη και της Κωνσταντίνας, το γένος Πιτσάκη, γεννήθηκε στο Ναύπλιο. Ο πατέρας του ήταν δάσκαλος στρατευμένος στο Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο, διώχτηκε κατά τη διάρκεια του εμφυλίου και εξορίστηκε μετά τη συνθηκολόγηση της Βάρκιζας. Η μητέρα του ήταν κόρη ιερωμένου και δασκάλου. Κατά τη διάρκεια των γυμνασιακών του χρόνων ο Καρούζος έδρασε στην ΕΠΟΝ και εξορίστηκε στην Ικαρία (1947) και στη Μακρόνησο (1951), από όπου έφυγε τελικά το 1953 μετά από νευρικό κλονισμό. Παντρεύτηκε δύο φορές, το 1955 τη Μαρία Δαράκη, με την οποία έζησε λίγους μόλις μήνες και το 1963 τη Μαίρη Μεϊμαράκη, από την οποία χώρισε το 1980. Από το 1981 και ως το τέλος της ζωής του τον συντρόφεψε η Εύα Μπέη. Σπούδασε νομικά και πολιτικές επιστήμες στην Αθήνα, δεν ολοκλήρωσε όμως τις σπουδές του, καθώς ήδη από το 1941 είχε στραφεί στην ποίηση. Το 1949 πραγματοποίησε την πρώτη επίσημη εμφάνισή του στο χώρο των γραμμάτων με τη δημοσίευση του ποιήματός του Σίμων ο Κυρηναίος στο περιοδικό Ο Αιώνας μας. Η πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο Η επιστροφή του Χριστού εκδόθηκε το 1954. Στους λογοτεχνικούς κύκλους έγινε πιο γνωστός στη δεκαετία του ’60 με τις συλλογές Η έλαφος των άστρων, Ο υπνόσακκος και Πενθήματα. Ακολούθησαν πολλές ακόμη συλλογές και συγκεντρωτικές εκδόσεις των ποιημάτων του ως τη συγγραφή του τελευταίου του ποιητικού έργου Αιώρηση, γραμμένου στις 29 Αυγούστου 1990 στο νοσοκομείο Υγεία, όπου ο ποιητής νοσηλευόταν τα δύο τελευταία χρόνια της ζωής του, άρρωστος από καρκίνο, και πέθανε. Συνεργάστηκε με τα περιοδικά όπως Νέα Εστία, Αθηναϊκά Γράμματα, Ευθύνη, Σπείρα, Τομές, η Λέξη. Τιμήθηκε με το Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1963), το Βραβείο της Ομάδας των Δώδεκα (1963), το Α΄ Εθνικό Βραβείο Ποίησης, από κοινού με τους Τάκη Βαρβιτσιώτη και Μίλτο Σαχτούρη (1972) και το Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1988). Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Νίκου Καρούζου βλ. Αργυρίου Αλεξ., «Νίκος Καρούζος», Η ελληνική ποίηση · Η πρώτη μεταπολεμική γενιά, σ.482-483. Αθήνα, Σοκόλης, 1982, Ζήρας Αλεξ., «Καρούζος Νίκος», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό 4. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1985, Λαλουδάκη Ελισσάβετ, «Νίκος Καρούζος (1926-1990), Χρονολόγιο», Διαβάζω393, 2/1999, σ.110-115, Παπακόγκος Κωστής, «Αιχμάλωτος της ελευθερίας», Η λέξη88-89, 10-11/1989, σ.885-891 και Χατζηφώτης Ι.Μ., «Καρούζος Ν.Δ.», Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας 8. Αθήνα, Χάρη Πάτση, χ.χ.
(Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).
Καρούζος, Νίκος, 1926-1990
Συγγραφέας
Νίκος Καρούζος (1926-1990). Ο Νίκος Καρούζος του Δημήτρη και της Κωνσταντίνας, το γένος Πιτσάκη, γεννήθηκε στο Ναύπλιο. Ο πατέρας του ήταν δάσκαλος στρατευμένος στο Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο, διώχτηκε κατά τη διάρκεια του εμφυλίου και εξορίστηκε μετά τη συνθηκολόγηση της Βάρκιζας. Η μητέρα του ήταν κόρη ιερωμένου και δασκάλου. Κατά τη διάρκεια των γυμνασιακών του χρόνων ο Καρούζος έδρασε στην ΕΠΟΝ και εξορίστηκε στην Ικαρία (1947) και στη Μακρόνησο (1951), από όπου έφυγε τελικά το 1953 μετά από νευρικό κλονισμό. Παντρεύτηκε δύο φορές, το 1955 τη Μαρία Δαράκη, με την οποία έζησε λίγους μόλις μήνες και το 1963 τη Μαίρη Μεϊμαράκη, από την οποία χώρισε το 1980. Από το 1981 και ως το τέλος της ζωής του τον συντρόφεψε η Εύα Μπέη. Σπούδασε νομικά και πολιτικές επιστήμες στην Αθήνα, δεν ολοκλήρωσε όμως τις σπουδές του, καθώς ήδη από το 1941 είχε στραφεί στην ποίηση. Το 1949 πραγματοποίησε την πρώτη επίσημη εμφάνισή του στο χώρο των γραμμάτων με τη δημοσίευση του ποιήματός του "Σίμων ο Κυρηναίος" στο περιοδικό "Ο Αιώνας μας". Η πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο "Η επιστροφή του Χριστού" εκδόθηκε το 1954. Στους λογοτεχνικούς κύκλους έγινε πιο γνωστός στη δεκαετία του ’60 με τις συλλογές "Η έλαφος των άστρων", "Ο υπνόσακκος" και "Πενθήματα". Ακολούθησαν πολλές ακόμη συλλογές και συγκεντρωτικές εκδόσεις των ποιημάτων του ως τη συγγραφή του τελευταίου του ποιητικού έργου "Αιώρηση", γραμμένου στις 29 Αυγούστου 1990 στο νοσοκομείο Υγεία, όπου ο ποιητής νοσηλευόταν τα δύο τελευταία χρόνια της ζωής του, άρρωστος από καρκίνο. Συνεργάστηκε με τα περιοδικά όπως "Νέα Εστία", "Αθηναϊκά Γράμματα", "Ευθύνη", "Σπείρα", "Τομές", "Η Λέξη". Τιμήθηκε με το Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1963), το Βραβείο της Ομάδας των Δώδεκα (1963), το Α΄ Εθνικό Βραβείο Ποίησης, από κοινού με τους Τάκη Βαρβιτσιώτη και Μίλτο Σαχτούρη (1972) και το Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1988). Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Νίκου Καρούζου βλ. Ι. Μ. Χατζηφώτης, "Καρούζος Ν.Δ.", στη "Μεγάλη εγκυκλοπαίδεια της νεοελληνικής λογοτεχνίας", τ. 8, Αθήνα, Χάρη Πάτση, χ.χ. [1968], Αλέξανδρος Αργυρίου, "Νίκος Καρούζος", στο "Η ελληνική ποίηση· η πρώτη μεταπολεμική γενιά", Αθήνα, Σοκόλης, 1982, Αλέξης Ζήρας, "Καρούζος Νίκος", στο "Παγκόσμιο βιογραφικό λεξικό", τ. 4, Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1985, Κωστής Παπακόγκος, "Αιχμάλωτος της ελευθερίας", περιοδικό "Η λέξη", τχ. 88-89, 10-11/1989, Ελισσάβετ Λαλουδάκη, "Νίκος Καρούζος (1926-1990): Χρονολόγιο", περιοδικό "Διαβάζω", τχ. 393, 2/1999 και Αλέξης Ζήρας, "Καρούζος, Νίκος" στο "Λεξικό νεοελληνικής λογοτεχνίας", Αθήνα, Εκδόσεις Πατάκη, 2007.
(Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).
Θεμελής, Κωνσταντίνος Α.
Συγγραφέας
Ο Κωνσταντίνος Αν. Θεμελής γεννήθηκε στο Φλαμπουράρι -ένα από τα Ζαγοροχώρια των Ιωαννίνων. Αποφοίτησε από τη Ζωσιμαία Σχολή Ιωαννίνων και στη συνέχεια σπούδασε φυσική στη Φυσικομαθηματική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ηθοποιία στην Επιθεώρηση Δραματικής Τέχνης της Ρούλας Πατεράκη, κλασικό μπαλέτο με δάσκαλο τον Γιάννη Μέτση και τεχνική Jazz με τη Λιλή Μπερδέ. Μελέτησε ιδιαίτερα την εκπαίδευση του ηθοποιού όπως αυτή αναπτύχθηκε στο "Θέατρο - Εργαστήριο" του Γιέρζυ Γκροτόφσκι και στο "Θέατρο Οντίν" του Εουτζένιο Μπάρμπα. Συμμετέχει στις συναντήσεις της Διεθνούς Σχολής Θεατρικής Ανθρωπολογίας (ISTA) η οποία έχει ως αντικείμενο έρευνας τις κοινές αρχές τεχνικής του ηθοποιού οι οποίες υπόκεινται στα παραστασιακά είδη των πολιτισμών Ανατολής και Δύσης. Ίδρυσε το "Θέατρο Στάλκερ" όπου, για πολλά χρόνια, ανέπτυξε τη δημιουργική του δραστηριότητα, κυρίως στον χώρο της παιδαγωγικής του ηθοποιού. Εργάζεται παράλληλα ως ηθοποιός/χορευτής και η πιο πρόσφατη συνεργασία του ήταν με το θέατρο "Σφενδόνη", όπου ερμήνευσε τους ρόλους του Βεληγκέκα, του σιόρ-Διονύση και του Εβραίου Ιακώβ στην παράσταση καραγκιόζη με ηθοποιούς "Λίγα απ' όλα". Στην τρέχουσα περίοδο (2002-2003) επεξεργάζεται τη δραματουργία μιας παράστασης του θεάτρου "Στάλκερ" με σημείο αναχώρησης τη διάλεξη "Duende" του Φ. Γκ,. Λόρκα, διευθύνει το εργαστήριο "Οι σωματικές δράσεις του ηθοποιού: από τον Στανισλάβσκι μέχρι τον Γκροτόφσκι", και ετοιμάζει ένα βιβλίο για την Όπερα του Πεκίνου και τον μεγάλο της ηθοποιό Μέι Λανφάνγκ.
