ΕΛΕΝΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ

Περίληψη

Την Ελένη Παπαδάκη, οι περισσότεροι από τους συγχρόνους της την αναγνώριζαν, δίπλα στην Κυβέλη και τη Μαρίκα Κοτοπούλη, σαν το τρίτο λαμπερό αστέρι. Τη θεωρούσαν άξια διάδοχο της Μαρίκας. Ξεχώριζε ανάμεσα στα μεγάλα γυναικεία ονόματα της σκηνής του μεσοπολέμου, όχι μόνο για τις καλλιτεχνικές της δυνατότητες, αλλά και την παιδεία της και την προσπάθειά της να πλουτίσει με τη συνεχή μελέτη τον εσώτερο κόσμο της για την ολοκλήρωση του ταλέντου της. Ήταν μια χαρισματική προσωπικότητα, και η παρουσία της στον καλλιτεχνικό κόσμο της δεκαετίας του 1930 και της αρχής της δεκαετίας του 1940 άφησε εποχή. Αν σήμερα, με έντονο το συναίσθημα της ευθύνης, αποφάσισα να παρουσιάσω το μεγάλο αρχείο που μου παρέδωσαν η Αιμιλία Καραβία και ο Μιχάλης Παπαδάκης, το κάμω γιατί πολλά στοιχεία δεν έχουν ως τώρα δει το φως της δημοσιότητας και που είναι πολύτιμα και για τη θεατρική μας ιστορία και για τη ζωή και τη δράση της Παπαδάκη, ειδικά στα τελευταία της χρόνια. Κρίνοντας τελείως ανεπηρέαστα και μακριά από κάθε δική τους υποκειμενικότητα, βρίσκω ότι η Ελένη Παπαδάκη δεν ανήκει μόνο στην οικογένειά της, αλλά ως "δημόσιο πρόσωπο" υπόκειται στην ελεύθερη κρίση, όποια κι αν είναι αυτή. Και βρίσκω ότι η στάση τους, να αποσιωπηθούν ορισμένα γεγονότα, δεν έβλαψε μόνο την ιστορική αλήθεια, αλλά άθελά τους και τη μνήμη της ίδιας της Ελένης. Γιατί έδωσε αφορμή να κυκλοφορούν, ακόμη και σήμερα, ανακρίβειες γύρω από τη μορφή της. Αυτές βρίσκουν πρόσφορο έδαφος μέσα στη θαμπή, και όχι ξεκαθαρισμένη, περιρρέουσα ατμόσφαιρα, που της δημιούργησαν όσοι θέλαν να την "προστατέψουν". Η Ελένη Παπαδάκη δεν έχει ανάγκη από δικηγόρους - απολογείται κάποιος που πραγματικά έφταιξε σε κάτι, εκείνος που δεν είναι σύμφωνος με τη συνείδησή του. Και η Ελένη Παπαδάκη ως το τέλος της ζωής της είχε τη συνείδησή της απόλυτα ήσυχη και ήρεμη. Στις ανθρώπινες, καμιά φορά πιο αδύναμες, πλευρές της, μέσα σ' εκείνα τα φοβερά χρόνια, δόθηκαν αποχρώσεις πολύ πιο σκοτεινές απ' ό,τι θα έπρεπε και απ' ό,τι στην πραγματικότητα ήταν